Wednesday, September 20, 2006
Θεσσαλονίκη με σουσάμι και μέλι

Sesame fingersφωτογραφία :gregoryperez

Κι έτσι, τελείως ξαφνικά, είδα μια πόρτα κόκκινη σ' εκείνο το παλιό σαλονικιότικο μπαρ. Μια πόρτα κόκκινη, χτυπημένη δω κι εκεί, να φαίνεται το μαύρο της αλλοτινό της χρώμα, να είναι κόκκινη και μαύρη μαζί και ξύλινη και ποτισμένη μουσικές και χαϊδεμένη απ' τα ερωτευμένα παραπατήματα των ζευγαριών και φθαρμένη και καινούργια, όλα μαζί σε μια πόρτα, έτσι όπως μονάχα η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να την προικίσει.

Είδα κι έναν μικρόκοσμο ακόμη. Εγώ εδώ, μεθυσμένη, εκεί ο άλλος που δεν ξέρει πως υπάρχω και πώς υπάρχω, να 'ναι εκεί ένας οποιοσδήποτε άλλος, λίγο δίπλα μου, μα στο εκεί του, με τη δική του μουσική εκεί, τις δικές του φωνές εκεί, τα δικά του φώτα, τη δική του μάνα. Εν' άρωμα της ζωής του ολόγυρα στον άλλον κι εγώ, ακριβώς δίπλα μεθυσμένη, να βλέπω τι σημαίνει να λες "μικρός ο κόσμος", "μεγάλος ο κόσμος" ένα βράδυ που το καλοκαίρι τέλειωνε στα χείλια ενός ιταλιάνου τραγουδιστή.

Ήταν φορές που κλαίγαν όλα. Άντε, πήγαινε και χώσου στις στοές, στις αγορές και δες κάτω από τα δέντρα, άντε και κοίτα καλά-καλά τα πεζούλια, δες και τα απλωμένα τραπέζια στην Αγορά του Μοδιάνο και πες μου, δεν κλαίνε όλα; Δεν κλαίει κι εκείνο το βιολί στο πλάι σου; Περαστικός μουζικάντης της ζωής σου θέλει να είναι εκείνος, μα τον θυμάσαι εσύ για το κλάμμα στα μάτια του, "ένα βιολί κλαίει" να λες και να γυρνάς αυτομάτως σε θερμοκρασίες αλλότριες, λυτρωτικές. Να μην ξεχωρίζεις ποιος κλαίει πιο πολύ, εκείνος ή το βιολί στα χέρια του, ο πόνος εκείνου, είναι που κλαίει ή το παράπονο του βιολιού για την απόλυτη υποταγή του; Σα να μην ξέρω..Ναι, δεν ξέρω, γιατί εκείνος ο μουζικάντης ήταν λουσμένος σε μια ταπεινότητα, μοσχοβολούσε χρόνια αμέτρητα και φτώχεια περήφανη, χόρευε τη ζητιανιά του στα δάχτυλα, τέντωνε την πείνα του στις χορδές, τον τραγουδούσε τον εαυτό του, ήταν ο εαυτός του, η μουσική του να εκπνέει από τις ρυτίδες, τόσο ένα όλα, τόσο πλήρη, τόσο συμπαγή, ευτυχισμένο, λοιπόν, όποιο βιολί στα χέρια του. Έτσι, κάπως έτσι ξαφνικά, μπερδεύτηκα γιατί το κλάμμα είχε μέσα του κάτι μεγάλες παύσεις ευτυχίας, κάτι εκρήξεις ηδονικές.

Και μετά, είδα μια κουζίνα. Με τα λεμόνια να κρέμονται σ' ένα κοφίνι συρμάτινο, να παίρνουν τον αέρα τους, ν' απλώνουν το κίτρινο επάνω από τον πάγκο του Αχινού, να σηματοδοτούν την οξύτητα της φαντασίας των μαγείρων του τόπου. Τώρα περνάει ένα ξέφρενο ακορντεόν και το σουσάμι να κριτσανίζει στα δόντια, έτσι όπως αγκαλιάζει την τρυφερή ξεκοκκαλισμένη σαρδελίτσα. Τώρα περνάει ένας μπόμπιρας με λιλιπούτειο ποδήλατο, με λύσσα γυρνάει τα πετάλια -σκέφτεται πως είναι καμικάζι, ίσως και κλέφτης που ξέφυγε από το δίκιο- και τα παντζάρια πώς έγινε και έμπλεξαν με μήλα και πατάτες;
Πες μου, πώς μπλέκουν όλα εδώ, εκείνος που πειράζει την εξάτμιση και γδέρνει θορυβωδώς τον αέρα, εκείνες οι κυρίες με τα σκυλάκια που τα πάνε βόλτα βραδινή, εκείνες οι απλόχωρες πλατείες για να παίρνουν ανάσα τα μάτια στον ουρανό, εκείνες οι πολυκατοικίες τόσο παλιές, μα τόσο παράξενα κολλημένες η μια με την άλλη, σα μωσαϊκό τοποθετημένο καθέτως, εκείνες οι κοπέλες με τα πληθωρικά βλέμματα, πώς μπλέκουν αυτά όλα, πώς γίνεται να περιμένει ένας κύριος με καπέλο να περάσει απέναντι όταν η φοιτήτρια παραδίπλα μόλις ανέβηκε στο τραπέζι να χορέψει και σήμερα; Δεν ξέρω. Τα καταφέρνουν, πάντως, και το μεράκι κάνει σταυροβελονιές στη γεύση, βάζει πινελιές στις βιτρίνες, τραγουδάει στους τρούλους και γυροφέρνει τις πωλήτριες των ζαχαροπλαστείων ντε και καλά να σε κεράσουν, ντε και καλά να σου ρίξουν στα πεταχτά λίγη ζάχαρη άχνη στο γλύκισμα, κρίμα είναι να φύγεις έτσι, μη φύγεις έτσι.

Ξαναπερνάει ο μπόμπιρας, τώρα απλώς κάνει ποδήλατο, βαρέθηκε να είναι κλέφτης. Μονάχα εγώ κλέβω τώρα περπατώντας στα κλεφτά την πόλη του, τον κλέβω κι εκείνον έτσι όπως την πήρα τη στιγμή του και την έκανα δική μου. Κι εκείνον τον άλλον, τον απέναντι, αυτόν με τη δική του μάνα που λέγαμε, κι αυτόν τον έκλεψα αισχρά, τον θυμάμαι. Όλα τα κλεψα, δίχως ενοχές μπήκα με το πρώτο σύνθημα που μου 'ρθε στο μυαλό, Αλή Μπαμπάς χωρίς σαράντα κλέφτες, Αλή Μπαμπάς ξετσίπωτος, με λίγο σουσάμι και πολλή απληστία, βούτηξα σ' ένα σαλονικιότικο βράδυ αυθαίρετα και αναδύθηκα πολύ πιο αχόρταγη, πολύ πιο πεινασμένη. Είναι που αρνούμαι να χαρίσω έστω ένα δευτερόλεπτο στη λήθη.

 
posted by mistounou at 3:41 PM | Permalink |


20 Comments:


At 10:19 PM, Blogger Παπαρούνα

σε διάβασα σαν ένα ταξίδι στην εθνική Αθήνα-Θεσσαλονίκη...

 

At 10:49 PM, Blogger xryc agripnia

Ομορφιες.

Καλημερα.

 

At 7:52 AM, Blogger zouri1

foberi.

 

At 7:57 AM, Blogger mistounou

Καλώς σας βρήκα παιδιά! Καιρός ήταν να μαζευτώ σε δυο αράδες, μετά από τόσα ταξιδάκια..

 

At 7:59 AM, Blogger Tasis Plisis

Νομιζω οτι θα σταματησω να σχολιαζω τα γραπτα σου.

 

At 8:06 AM, Blogger mistounou

DCD, αν νομίζεις ότι θα γλιτώσεις, γελιέσαι οικτρά...:Ρ

 

At 5:29 AM, Blogger mindstripper

Ούτε δευτερόλεπτο.
Ούτε καν το εν' δέκατο αυτού.

Καλώς την. :-)

 

At 3:01 PM, Blogger homelessMontresor

Είσαι ακόμα Θεσσαλονίκη???

 

At 1:45 AM, Blogger mistounou

Στέλλα, είμαι σε μια περίοδο που χάνομαι, γενικώς...Καλώς σε βρήκα κι εγώ!

Mind, πότε θα καταφέρουμε να σε δούμε εσένα,ε; Εκεί να δεις τι θα τα κάνω τα δευτερόλεπτα...:Ρ

Μοντρεσοράκι, για μια βραδιά ήρθα μόνο, είχα δουλειές εκεί και μετά μεγάλης μου λύπης δεν μπόρεσα να καθίσω περισσότερο...

 

At 9:52 AM, Blogger homelessMontresor

Θυμάμαι οτι ήθελες να ανέβεις για σπουδές για αυτό ρώτησα!
Κρίμα

 

At 2:15 AM, Blogger mistounou

Μοντρεσοράκι, αναμενω για τα αποτελέσματα, αλλά απ' ό,τι κατάλαβα για Θεσσαλονίκη πολύ δύσκολο να μπω. Αθήνα ήθελα, βασικά, για σπουδές, αλλά τώρα που είδα τη Θεσσαλονίκη αλλάζω εύκολα γνώμη..;)

 

At 1:19 PM, Blogger issallos

μακαρι να μπεις.....και ας ειναι...οπου λαχει...ποτε δεν ξερεις τι συνομοτει το συμπαν για σενα!!!!
γμωμη μου ..η Θεσσαλονικη δεν μ' αρεσει.....ειναι πολυ φιλικη.... αντιθετα η Αθηνα που δεν εχει πια προσωπο....μ 'αρεσει ακομα !!!
10 χρονια περασα εκει.'80-'90...ισως φταιει κι αυτο.....
Να πας οπου θες καλη μου !!!!
...και να περνας καλα !!!!

 

At 12:30 AM, Blogger Δέσποινα

Κλεφτρού...θα σε καταδώσω...:))

 

At 8:58 AM, Anonymous Anonymous

TI KALA! PHRAN 8AROS TA GOUROUNIA KAI GAMANE STA SALOONIA! TORA KAI OMILONTA -ALLA KALOS MPATSOS EINAI MONO O NEKROS MPATSOS

http://padrazo.blogspot.com/2006/10/blog-post_19.html



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αστυνομικός υπάλληλος said...

Γραφικός, λίαν γραφικός! Υπάρχουν και υπάλληλοι που συμπεριφέρονται κατ'αυτόν τον τρόπο στην Ελ. Αστυνομία, υπάρχουν όμως και άλλοι.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Σε προσεγγίζω, επιχειρώντας διάλογο, και φανερώνω την ιδιότητά μου. Είμαι αστυνομικός υπάλληλος και στελεχώνω το πολιτικό (διοικητικό) προσωπικό της Ελληνικής Αστυνομίας. Δεδομένου ότι η έκθεση στο διαδίκτυο, νομικά, θεωρείται δημόσια ενέργεια, προς αποφυγή κυρώσεων που εκπορεύονται από τον κανονισμό λειτουργίας στην εργασία μου, αποκρύπτω το ονοματεπώνυμό μου καθώς και τα λοιπά στοιχεία μου.

Όμως, προς τί όλα αυτά; Το έρεισμά μου, περιηγούμενος στις προσωπικές σας ηλεκτρονικές σελίδες, είναι η κυρίαρχη αντίληψη περί του αστυνομικού ρόλου που διαπιστώνω ότι επικρατεί στη σκέψη σας, δηλαδή των νέων ηλικίας 18-35 ετών του πληθυσμού που στατιστικά εκφράζεται μέσω αυτών των ηλ. υπηρεσιών. Διαβάζοντάς σας, ανακαλύπτω, ότι ανακύπτουν διαρκώς πληθώρα ζητημάτων, αναφορικά με τη φύση της εργασίας μου και τις καθιερωμένες πρακτικές -κυρίως με αφορμή τον τρόπο που παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ- τα οποία σπανίως απαντώνται ή έστω θίγονται από όλες τις πλευρές τους εξ όσων συμμετέχουν στο διάλογο. Θέλω λοιπόν να σας δώσω μια άλλη οπτική του θέματος εκ των έσω, τη δική μου.

Υπάρχουν προβλήματα στην αστική μας κοινωνία, πολλά προβλήματα είτε γνωρίζουμε είτε δε γνωρίζουμε την αιτία τους και διαφωνούμε ως προς την επίλυσή τους. Όχι μόνο ιδιωτικά (εν οίκω, κεκλεισμένων των "θυρών"), αλλά κυρίως δημόσια. Όσοι περισσότεροι συναρθροίζονται σε μια δεδομένη γεωγραφική περιοχή και οργανώνουν τη ζωή τους κοινωνικά, τόσο αυξάνονται τα προβλήματα τους, με αποτέλεσμα να εκδηλώνεται επιτακτικά η βούληση εύρεσης λύσεων. Κάποιος/οι αναλαμβάνουν αυτήν την ευθύνη. Μεταξύ αυτών, είμαστε και εμείς.

Εμείς, ως αστυνομικοί υπάλληλοι της κοινωνίας που συναποτελούμε όλοι μας, έχουμε ένα μικρό, άλλα καθ'όλα σημαντικό ρόλο (ρόλο σχετικά πρόσφατο, θεσμοθετημένο επί γαλλικού εδάφους, λίγους αιώνες πριν, που ωστόσο υπήρχε και παλαιότερα με άλλες μορφές, πχ οι ραβδούχοι στην αρχαία Ελλάδα). Από τη στιγμή που εσείς αναφέρετε είτε τηλεφωνώντας είτε αυτοπροσώπως ένα πρόβλημα, εμείς καλούμαστε να το καταγράψουμε και εν συνεχεία αναζητούμε και οδηγούμε τους εμπλεκόμενους ανθρώπους του περιστατικού -αφού πρώτα το διερευνήσουμε- με όλες τις σχετικές πληροφορίες, ενώπιω της δικαστικής αρχής, όπου και απονέμεται δικαιοσύνη. Αυτό είναι όλο, αυτός είναι ο ρόλος μας, εν ολίγοις.

Λέτε αστυνομία και μας αποδίδεται περισσότερα από όσα μας αντιστοιχούν. Τι είναι η Ελληνική Αστυνομία; είναι ένα ιεραρχημένο, οργανικό υποσύνολο χιλιάδων ανθρώπων (σε σύνολο περίπου 11.000.000εκ του πληθυσμού της ελ. κοινωνίας), με διακριτό τρόπο λειτουργίας και μετρήσιμα αποτελέσματα. Γενικεύοντας, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι το ίδιο το κράτος των δεκάδων χιλιάδων υπαλλήλων είναι το μεγαλύτερο, ιεραρχημένο, οργανικό υποσύνολο της κοινωνίας μας με σκοπό την άνευ προβλημάτων κοινωνική μας συμβίωση με έναν μόνο άνθρωπο, τον πρόεδρο του πολιτεύματός μας, να αναλαμβάνει συμβολικά το ρόλο και την ευθύνη του εγγυητή, αναθέτοντας στον πρωτο υπό το έργο και αυτός με τη σειρά του στον υπό το έργο της δημόσιας τάξης (εν προκειμένω), και έπειτα στον ταξίαρχο, και ούτω κάθε εξής, την επίλυση των ζητημάτων που μας απασχολούν.

Σε αυτήν την αλυσίδα ανάθεσης και ανάληψης ευθυνών κάποιοι από εμάς αναλαμβάνουμε το ρόλο της διοίκησης (τον τρόπο οργάνωσης) της αστυνομίας, της αστυνόμευσης των πόλεων που ζούμε, της τροχονόμευσης των οδικών αρτηριών, της φρούρησης προσώπων (επιφανών η μη) που απειλούνται και τέλος της φύλαξης των συνόρων από τους λαθρο-μετανάστες. Στην πλειονότητά μας έχουμε προσληφθεί με ορθολογικά κριτήρια και το επιβεβαιώνω εκ πείρας. Οι ισχύουσες και μάλιστα αυστηρές, ρυθμιστικές διατάξεις των νόμων που έχουν θεσπιστεί κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης προβλέπουν ζητήματα που αφορούν στη φυσική και ψυχική καταλληλότητα, στην εκπαίδευση, στην οπλοφορία, στην αξιολόγηση ακόμα και τη διαφθορά του προσωπικού. Επίσης, το εργασιακό καθεστώς της μονιμότητας δεν ισχύει για όλους μας, υπάρχουν και αρκετοί που εργάζονται επί συμβάσει, με άλλα λόγια το προσωπικό διαρκώς ανανεώνεται, και βεβαίως ουδείς από εμάς αμοίβεται το ίδιο, οι μισθοί μιας μεγάλης μερίδας αστυνομικών υπαλλήλων επιτρέπουν αξιοπρεπέστατες συνθήκες διαβίωσης, διαψεύδοντας τις εντυπώσεις που καταγράφονται.

Μιλώντας για εντυπώσεις, περιέργως, έχω προσέξει ότι οι επικρίσεις προς τα σώματα των διοικητικών, των τροχονόμων, των φρουρών και των συνοριοφυλάκων είτε απουσιάζουν είτε περιορίζονται αισθητά. Αντιθέτως, τα εντόνως αρνητικά σχόλια προς το σώμα του αστυνομικού προσωπικού, γενικών καθηκόντων και ΜΑΤ, αφθονούν και ενίοτε συμπληρώνονται από την κατακραυγή προς το πρόσωπο του αρχηγού της Αστυνομίας μετά από κάποια αποτυχημένη ενέργεια σύλληψης υπόπτων. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές στη ζωή μου σε τι μπορεί να οφείλεται αυτή η έντονη δυσαρέσκεια των συμπολιτών μου προς την ιδιότητα που φέρουμε, και παρά το γεγονός ότι όλοι εκτελούμε τις εντολές των ανθρώπων που οι ίδιοι εκλέγουμε, καταλήγοντας τα τελευταία χρόνια στο ίδιο συμπέρασμα.

Κατακριτές και κατακριτέοι, λοιπόν. Δεν ξέρω εάν το συνειδητοποιείς, πάντως είναι οξύμωρο να κινδυνεύουμε τόσο συχνά, οδηγώντας αυτούς που διαφεύγουν να παρουσιαστούν στον εφέτη ανακριτή, δηλαδή τους παραβάτες, και την ίδια στιγμή να (κατα)κρινόμαστε ωσάν να είμαστε εμείς οι παραβάτες. Κι όμως αυτό συμβαίνει, δικαίως ή αδίκως. Γιατί συμβαίνει; Είναι αλήθεια όλοι οι του αστυνομικού προσωπικού δικαίως κατακριτέοι; όχι, το βεβαιώνω από την πείρα μου. Και οι υπόλοιποι, όσοι αυτοί κι αν είναι, καθώς δε μπορώ να τους απαριθμήσω; ναι και όχι. Γιατί, τι είδους άνθρωποι είναι όσοι δικαίως κατακρίνονται και πως ανταποκρίνονται στη δουλειά τους; απλοί, άβγαλτοι, περιορισμένοι, συνηθισμένοι, που άλλοτε αποδίδουν και άλλοτε όχι στα καθήκοντά τους. Αυτοί που δεν αποδίδουν στα καθήκοντά τους είναι καταφανώς διεφθαρμένοι σε υποθέσεις διακίνησης, χρηματισμού, κακοποίησης, κτλ; ναι, αρκετοί είναι. Αυτή είναι η αλήθεια και αυτές είναι οι απαντήσεις μου σε μερικά από τα μονίμως αναπάντητα ερωτήματά σας. Το κύριο ερώτημά όμως είναι τι μας κάνει εμάς τόσο ξεχωριστούς από τους δημοσίους υπαλλήλους άλλων δομικά οργανωμένων υπηρεσιών που προσφέρει το κράτος της κοινωνίας μας, γιατί δε γίνεται παρόμοιος λόγος για τους στρατιωτικούς, τους δικαστικούς, τους τελωνιακούς, κ.α;

Είναι απλό, διότι εμείς είμαστε ο προμαχώνας της κοινωνίας, είμαστε αυτοί που "βγάζουμε το φίδι απ'την τρύπα" και μάλιστα καθημερινά, υποδεικνύοντας τα σφάλματά μας, μας διορθώνουμε, μας επαναφέρουμε στην τάξη, όταν η τάξη είναι αφ'εαυτού αντικείμενο διαπραγμάτευσης και διαρκούς νομικής μεταρρύθμισης. Φθείρουμε εσάς και των εαυτό μας, καθημερινά, συνειδητά και αναπότρεπτα. Είναι η φύση της δουλειάς τέτοια, όλοι το γνωρίζουμε και ας κρυβόμαστε, κι εσείς που μας κατηγορείτε και εμείς που το αρνιόμαστε. Σε κανέναν δεν αρέσει να γίνεται χωροφύλακας του εαυτού του. Δε φταίτε εσείς ούτε εμείς, φταίμε τόσο εμείς όσο κι εσείς. Εάν δεν εκδηλώναμε τόσο συχνά παραβατική συμπεριφορά στην καθημερινή μας ζωή, δε θα είχαμε ανάγκη Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, ούτε οργάνων της τάξης. Μας αξίζουμε και είναι τόσο δύσκολο σε μένα να το αρθρώσω με λέξεις, όσο δύσκολο είναι και για σένα να το επαναλάβεις, διαβάζοντάς το. Ιδού λοιπόν η δυσπρόφερτη αλήθεια που ξεπερνά τις όποιες γραφικότητες.

Αυτή είναι η αποψή μου και εάν νομίζεις ότι τα λόγια ενός αστυνομικού αποτελούν κατάχρηση στην ηλ. σελίδα σου, τότε δε χρειάζεσαι την αδειά μου να αγνοήσεις ή ακόμα και να διαγράψεις το σχόλιό μου στη δημοσίευσή σου. Δε θα ενοχληθώ, ούτε θα σε ενοχλήσω ξανά. Θέλω να ελπίζω όμως ότι θα κάνεις τον κόπο τουλάχιστον να διαβάσεις όσα σου έγραψα, όχι επειδή θα μπορούσα να είμαι ο πατέρας σου και πρέπει να με σέβεσαι, ούτε βέβαια επειδή λόγω της ιδιότητάς μου μπορώ εύκολα να εξακριβώσω την ταυτότητά σου, αλλά επειδή σου δίνεται η σπάνια ευκαιρία να δεις τους "μπάτσους", όπως συλλήβδην αποκαλούμαστε, μέσα από τη δική μου σκοπιά, από το νηφάλιο βλέμμα ενός αστυνομικού υπαλλήλου.

10/20/2006 12:48:13 μμ
padrazo said...

@αστυνομικός υπάλληλος

Δεν έχω κανέναν απολύτως λόγω να σβήσω το σχόλιο σου και καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο δεν φανερώνεις τα στοιχεία σου όπως δεν φοβαμαι την αποκάλυψη των στοιχείων μου. Το έχω κάνει πολλές φορες και μάλιστα στο προηγούμενο ποστ.

Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες.

Διάβασα με πολύ προσοχή το κείμενό σου και ομολογω ότι με εξέπληξε θετικά.

Διαφωνώ βέβαια σε αρκετά σημεία όπως στο περι "προμαχώνα της κοινωνίας". Στο σημείο αυτό γίνεσαι αντιφατικός καθώς στο προηγούμενο κείμενο προβάλλεις για τον "αστυνομικό" μια απλή εικόνα δημοσίου υπαλλήλου με συγκεκριμένες αρμοδιότητες.

Θα απαντησω αναλυτικά το βράδυ. Το μάθημα προηγείται.

Αν συμφωνείς θελω να δημοσιεύσω την άποψή σου στην ηλεκτρονική μου σελίδα και να μη μείνει απλά ένα σχόλιο. Νομίζω ότι αξίζει να γίνει διάλογος. Αν δεν συμφωνείς θα μείνει ένα απλό σχόλιο και δεν νομίζω ότι αξίζει. Περιμένω την συγκατάθεσή σου.

10/20/2006 02:08:20 μμ
Αστυνομικός υπάλληλος said...

Με ευχαρίστηση διαπιστώνω ότι επέλεξες να λάβεις υπόψιν σου την άποψή μου, επιδεικνύοντας ωριμότητα. Σου απαντώ ότι έχεις το ελεύθερο της επαναδημοσιεύσης των κειμένων μου και αναμένω τη συνέχεια.

10/20/2006 09:02:10 μμ
Comment Deleted

This post has been removed by the author.

10/20/2006 10:36:20 μμ
Ionios said...

Είμαι ένας άνθρωπος που με εκνευρίζει η εξουσία κάθε μορφής. Μπορώ όμως να καταλάβω γιατί ένας αστυφύλακας μπορεί να εκνευριστεί και να χτυπήσει ένα μαλακισμένο στο γήπεδο γιατί συνέχεια είμαι στους φανατικούς βάζελους και βλέπω την κατάσταση. Εύκολα μπορώ να καταλάβω γιατί ένας αστυνομικός μπορεί να σκοτώσει πάνω σε συμπλοκή έναν "έμπορο ναρκωτικών ή να ρίξει ένας Ζητάς έναν παράνομο μοτοσυκλετιστή κατά λάθος και να στον στείλει στον άλλο κόσμο χωρίς να το θέλει. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί ένας μπάτσος πρέπει να κυκλοφορεί επίτηδες χωρίς πινακήδες στην μηχανή του (που είναι φίλος μου), γιατί να κάνει μόστρα στις γκόμενες το περιπολικό της αστυνομίας στο πεζόδρομο του Μπουρναζίου, γιατί να χτυπάνε 5-6 μπάτσοι έναν "μαύρο" στου Ψυρρή γιατί πουλούσε cds, γιατί τα ματ να χτυπάνε γεροντάκια στην βουλή, γιατί να δυναμιτίζουν το κλίμα στην συγκέντρωση των δασκάλων,γιατί να μην μπορούν να πιάσουν τους αναρχικούς που καίνε συνέχεια το Πολυτεχνείο, γιατί δεν πιάνουνε τον Παλαιοκώστα και κάθε Παλαιοκώστα χωρίς την βοήθεια του Καρατζαφέρη,γιατί δεν βρίσκουν ποτέ τίποτα χωρίς την βοήθεια της Νικολούλη, γιατί δεν μπορούν να περιφρουρήσουν ποτέ σωστά ένα στάδιο με ντέρμπι,γιατί στήνουν πάντα το μπλόκο σε κρυφές γωνίες,γιατί ε΄νω έχουμε την μεγαλύτερη δύναμη αστυνομίας στην ευρώπη όλοι είναι γραμματείς στα γραφεία και ελάχιστες οι περιπολίες, γιατί σε σταματάνε και σε σημαδεύουν με 4 αυτόματα, γιατί έχουν όλοι σιδηρογροθιές και κρυφά όπλα στο σπίτι τους,γιατί όλοι υπερηφανεύονται ότι κάνουνε παρανομία και είναι έτσι μάγκες και γιατί οι περισσότεροι το παίζουν εξουσία.

Και εκτός αυτών να σημειώσω κάτι χρησιμοποιώντας τα λόγια του υπαλλήλου:
"όχι επειδή θα μπορούσα να είμαι ο πατέρας σου και πρέπει να με σέβεσαι, ούτε βέβαια επειδή λόγω της ιδιότητάς μου μπορώ εύκολα να εξακριβώσω την ταυτότητά σου,"

εγώ δεν έχω μάθει να σέβομαι κανέναν γιατί πρέπει.Αν ο πατέρας μου ήταν μαλάκας δεν θα τον σεβόμουν επειδή ήταν πατέρας μου.
Δεν σέβομαι κανέναν επειδή είναι μεγαλύτερός μου. Τον σέβομαι σαν άνθρωπο και σαν προσωπικότητα.

Είμαι και εγώ καθηγητής και σέβομαι το ίδιο τους συναδέλφους μου και τους μαθητές μου. Σέβομαι περισσότερο το παιδί των 18 που προσπαθεί να φτιάξει το μέλλον του παρά έναν 35άρη που απλά ενδιαφέρεται πόσα ευρώ θα μπουν στην τσέπη του την μέρα.
Επομένως η φράση "και πρέπει να με σέβεσαι" με αηδιάζει από μόνη της.
Αυτή είναι η πρώτη επιβολή που κάνεις στο κείμενό σου. Η δεύτερη είναι:
"ούτε βέβαια επειδή λόγω της ιδιότητάς μου μπορώ εύκολα να εξακριβώσω την ταυτότητά σου,"
Τι λες? Μήπως και εδώ κρύβεται μια επιβολή της εξουσίας? Και τι θα κάνεις αν μάθεις την ταυτότητα? Είστε αξιοθρήνητοι.
Μακάρι κάποτε να μην υπάρχουν ούτε αστυνομίες ούτε στρατός...
Μόνο τότε θα μιλήσουμε για πολιτισμό...

Αν θέλετε μην δημοσιεύσετε το σχόλιο...

Δεν με ενδιαφέρει...

Μόνο οι ξανθιές,οι μαθητές μου και η Πανάθα με νοιάζουν!!!!

10/20/2006 11:35:17 μμ
padrazo said...

Δεν θα ήταν δυνατόν να μη λάβω υπ'όψιν μου μια τόσο εκτεταμένη και επίμονη ανάλυση ενός ζητήματος ακόμα και αν διαφωνώ.

Η επίκληση της ωριμότητας με ενόχλησε αλλά το προσπερνω.
Δεν ανήκω στην κλίμακα 18-35. Είμαι 46 ετών με δύο κόρες και πολλούς μαθητές μερικοί μαλιστα κάποιοι είναι μελλοντικοί υφιστάμενοί σου. (Τους καλύτερους μαθητές μας παίρνεις)

Ο σεβασμός στην άποψη του άλλου δεν είναι θέμα πατρικού σεβασμού ούτε φυσικά μπορεί να εδράζεται στην κοινωνική, πολιτική ή άλλη θέση του εκάστοτε συνομιλητή. Δεν είναι θέμα κανενός συναισθηματος χαρας η φόβου. Είναι θεμα
λογικής.

Είναι άκρως ατυχής η επίκληση του πατρικού σεβασμου η του φόβου της αποκάλυψης των στοιχείων μου. νομίζω ότι χάλασες την εικόνα που επιμελώς είχε οικοδομηθεί στο κείμενο.

Η λέξη "μπάτσος" περιγράφει εκείνον τον αστυνομικό που νομίζει ότι η στολή του δίνει μπόι. Αντίστοιχες λέξεις υπάρχουν για πολλά επαγγέλματα. "Καραβανάς" για του στρατιωτικούς, "καθήκι" για τους εκπαιδευτικούς, "μαλάκας" για τους πολιτικούς και του γραφειοκράτες.

Δεν αμφισβητώ την αναγκαιότητα της αστυνομίας στις δεδομένες κοινωνικές συνθήκες.
Ομως.
Αμφισβητώ το β ά θ ο ς και το ε ύ ρ ο ς της αστυνόμευσης που σε αρκετές περιπτώσεις και κατά παράβαση του ίδιου του νόμου οδηγεί τα όργανα της τάξης σε εγκλήματα κατά της ζωής και της αξιοπρέπειας του πολίτη.

Ο όρος "παραβατικότητα" ο οποίος έχει γίνει της μόδας τελευταία είναι πάρα πολύ ελαστικός σε ορισμένες περιπτώσεις. Τεντώνει σε βάρος του πολίτη, και μερικές φορές -θα το δεχτώ αυτό- υπέρ του πολίτη (υπάρχουν και καλοί τροχονόμοι).

Θεωρώ ότι η πάταξη της εγκληματικότητας είναι υποχρέωση μιας δημοκρατικής και ευνομούμενης πολιτείας και σε αυτό δεν μπορώ παρά να δεχτώ ότι πρέπει να ανατιθεται σε ένα οργανωμένο αλλά δημοκρατικά ελεγχόμενο τμήμα πολιτών αυτών που ονομάζονται αστυνομικοί υπάλληλοι.

Είναι όμως γνωστό ότι ο αστυνομικός υπάλληλος χρησιμοποιείται και θα χρησιμοποιείται από την εκάστοτε εξουσία όχι μόνο για την προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών αλλά και για δικό της πολιτικό όφελος. Η επέμβαση του αστυνομικού σε πολλές περιπτώσεις είναι επιφανειακά υπερασπιστική της κοινωνικής τάξης αλλά στην ουσία υπερασπιστική κάποιων πολιτικών επιλογών.

Ξυλοδαρμοί συνταξιούχων, άγριοι ξυλοδαρμοί αθώων πολιτών από τα ΜΑΤ, δολοφονία διαδηλωτών από τα ΜΑΤ.
Ακόμα και αν τα παραπάνω κρούσματα έχουν μειωθεί είναι υποχρέωση όχι μόνο των προισταμένων της αστυνομίας αλλά και των ίδιων των πολιτών να αντιδρούν από το μικρό ατόπημα μέχρι το έγκλημα των οργάνων της τάξης.

Ο ρόλος σας είναι -και η ιστορία δεν ψεύδεται- και πολιτικός και κοινωνικά κατασταλτικός. Δεν τον επιλέγετε , σας τον αναθέτουν. Μη καμαρώνετε, αντιδράστε όπως κάθε εργαζόμενος. Μην ψαχνετε δικαιολογίες, αναζητηστε τις αιτίες.

Ο αστυνομικός είναι η πρώτη γραμμή επιβολής μέσω δύναμης της θέλησης όχι μόνο του νομοθέτη αλλά και του πολιτικού. Από αυτή την άποψη είναι εν δυνάμει "φορέας βίας". Και αν δέχομαι την "βία" , όχι την σωματική να μη παρεξηγούμαστε, αλλά σαν επιβολή μέσω της δύναμης της τάξης σε εγκληματα κατά της ζωής δεν μπορώ να παρά να αντισταθώ σε κάθε μορφή πολιτικής βίας με όποιο τρόπο και αν εκφράζεται. Φανερό ή κρυφό "νόμιμο" ή "παράνομο". Και είναι τόσες πολλές ι μορφές βίας, και έντεχνα χρησιμοποιημένες. Η επιβολή της εικόνας ενός πολιτικού προσώπου μικρού η μεγάλου, ενός προιόντος που διαφημίζεται με την αφισορύπανση για μένα είναι βία. Δεν είναι ενημέρωση.Είναι κρυφή βία. Απλά η "βία" του αστυνομικού είναι φανερή και μερικές φορές "εργαλείο" της δουλειάς του.

Κι αν θα επανέλθω λέγοντας ότι ο ξυλοδαρμός ηλικιωμένων συνταξιούχων είναι και πολιτική και κοινωνική βία το κάνω γιατί προσωπικά πιστευω ότι είναι από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της αστυνομίας.

Η δημοσιέυση του κειμένου που αφορά τον αστυνομικό στο σχολείο είναι μια "βίαιη" δική μου ενέργεια μιας και χρησιμοποίησα αυτή την μικρή "δύναμη" που μου δίνει το διαδίκτυο για να καυτηριάσω και να διαμαρτυρηθώ από μια ανοησία ενός αστυνομικού μέχρι την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Καλτεζα ή της Καμενοπούλου και του Κουμή.Και θα ήθελα την θέση σου για τις δολοφονίες αυτές.

Θα συμφωνήσω ότι αντικοινωνική συμπεριφορά επιδεικνύουν και άλλοι δημόσιοι ή κρατικοί υπάλληλοι.Εκεί να δείς "βία".


Και πόσο εύκολο είναι η βία να μεταλλαχθεί σε τρομοκρατία ε;
Για μένα η τρομοκρατία φανερή η κρυφή, ηχηρή η σιωπηλή , από όπου και αν προέρχεται είναι καταδικαστέα και είναι καθηκον του κάθε πολίτη αντισταθεί. Θυμόμαστε όλοι τον αντικοινωνικό και καθαρά πολιτικό ρόλο του "χωροφύλακα-τρομοκράτη" σε άλλες ιστορικές περιόδους αλλά και του επαγγελματία επαναστάτη και τρομοκράτη πρόσφατα. Δεν είναι δική σας υπόθεση μόνο η τρομοκρατία. Είναι και δική μας. Μόνο που εμείς οι πολίτες την αναζητούμε παντού.


Εχετε χρησιμοποιηθεί για δόλιους σκοπούς.Είναι ευθύνη σας. Αλλο πράγμα ο αστυνομικός υπάλληλος άλλο πράγμα το όργανο επιβολής των επιλογών της πολιτικής εξουσίας.Οσο σας χρησιμοποιούν, η κάποιοι από το σώμα χρησιμοποιούν τον εαυτό τους πέρα από αυτό που ετάχθηκαν να υπηρετούν θα είμαι αντίθετος. Και ο μόνος τρόπος που έχω είναι η "βία" του λόγου και της λογικής.

Θα επανάλβω όμως κάτι το οποίο μου έκανε αρνητική εντύπωση στο κείμενό σου.

Οχι αγαπητε. Δεν είναι ο αστυνομικός ο προμαχώνας της κοινωνίας.Αν εξακολουθείτε να έχετε αυτή την ιδέα είστε μακριά νυχτωμένοι. Ειστε στην υπηρεσία της κοινωνίας και του πολίτη. Την θέση που έχετε στην συνείδηση του πολίτη κανενας νόμος δεν μπορεί να την αλλάξει. Μόνο εσείς , με την στάση σας αλλά και με τον κάθε μορφής λόγο σας. Τέτοιες φράσεις σας ρίχνουν πολύ χαμηλά.

Πρέπει να απαλλαγεί ο αστυνομικός από αυτή την έπαρση του "πατέρα-παντοδύναμου-προστάτη και προμαχώνα". Την βλέπω σε πρώην μαθητές μου, αστυνομικούς τώρα πια, που με επισκέπτονται για να με δούν. Είναι λάθος.

Οχι δεν είστε προμαχώνας. Είστε μια αμυντική γραμμή.Αυτό πρέπει να είστε.

Προμαχώνας της κοινωνίας είναι οι δάσκαλοι των παιδιών.

Ευχαριστώ για τον διάλογο και ελπίζω να συνεχιστεί. θα δημοσιεύσω τις απόψεις σου. Θεωρώ χρήσιμο αυτον τον προβληματισμό και αυτό τον διάλογο.

10/21/2006 12:18:13 πμ
Αστυνομικός υπάλληλος said...

Εκτενής και τεκμηριωμένη η ανταπάντησή σου, έστω και με αυτόν τον άβολο σε μένα τρόπο, όντας μη εξοικιωμένος με το μέσο. Θα προσπαθήσω να είμαι σαφής και περιεκτικός, προάγοντας κι εγώ με τη σειρά μου το διάλογο.

Αρχικά, διευκρινίζω, ότι επικαλούμενος τα παραδείγματα του σεβασμού προς τον γηραιότερο και του εκφοβισμού στο ενδεχόμενο αποκάλυψης συγκεκαλυμένων πληροφοριών, θέλησα μόνο να δώσω έμφαση -ομολογουμένος άνευ επιτυχίας, κρίνοντας από τις παρατηρήσεις- μεταξύ των πρακτικών παλαιάς κοπής και της ουσιαστικής επικοινωνίας, προτρέποντάς σε να λάβεις υπόψιν και τη δική μου οπτική επί του θέματος. Επίσης, η περί ωριμότητας αναφορά υπήρξε ανεδαφική και παρακαλώ να αγνοηθεί. Κατόπιν τούτων, συνεχίζω χωρίς περιστροφές.

Αρκετοί από εμάς προσπαθούμε να επιτελούμε στο ακέραιο το ρόλο που αναλάβαμε. Είμαστε στην υπηρεσία της κοινωνίας του πολίτη, τιμώντας τον όρκο μας. Δε διαφωνώ, ότι οι διόλου τιμητικοί χαρακτηρισμοί που αποδίδονται αληθεύουν, όταν οι φέροντες το όνομα έχουν και τη χάρη. Προτιμώ, όμως, να αποφεύγω τις γενικεύσεις. Προς επίρρωσιν αυτού, αναφέρω ότι νιώθω σεβασμό ενθυμούμενος τους διδασκάλους μου, παρά το γεγονός ότι υπήρξαν και καθηγητές τους οποίους ως μαθητής έλουζα με πληθώρα από "κοσμητικά" επίθετα. Στην ηλικία που βρίσκομαι τώρα, ως αστυνομικός υπάλληλος, λίγο πριν τη συνταξιοδότησή μου, συνεχίζω να εργάζομαι με αίσθημα ευθύνης, οργανώνοντας ορθολογικά την υπηρεσία μου. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι όλοι οι συνάδελφοί μου, στις ουκ ολίγες μεταθέσεις μου, εργάζονταν ως υπάλληλοι με διάθεση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Έκαστος σφραγίζει το βίο και την πολιτεία του, κατ'αναλογίαν του ήθους που τον διακρίνει.

Ο λόγος, λοιπόν, περί βίου και βίας. Κατανοώ, ότι η λύση του προβλήματος που αποτελεί το κοινωνικό φαινόμενο της εκδήλωσης κρουσμάτων βίαιης συμπεριφοράς με την συστηματική και χρονοβόρα αναίρεση των αιτιών που το προκαλούν διαφέρει ριζικά από την καταστολή των σποραδικών εκδηλώσεων του ιδίου φαινομένου με την κατασταλτική χρήση των ΜΑΤ. Επίσης, κατανοώ, ότι κάθε φορά που επιλέγουμε ως οργανωμένη κοινωνία την καταστολή εκδήλωσης των συμπτωμάτων του φαινομένου, κατ'ουσίαν, το ανατροφοδοτούμε, καθώς με αυτόν τον τρόπο καθυστερούμε βραχυπρόθεσμα μόνο και χωρίς να το αποτρέπουμε, την εντονότερη εκδήλωσή του. Εντούτοις, η δυνατότητά μας να επιλέξουμε, παραμένει. Έχοντας ελεύθερη βούληση, έμείς επιλέγουμε, εάν θα πυροδοτήσουμε τη θρυαλλίδα της κοινωνικής συνοχής ή θα επενδύσουμε στην ανοικοδόμηση μέτρων κοινωνικής συνοχής.

Η ύπαρξη κατασταλτικών μηχανισμών, απαρτιζόμενοι από ανθρώπινο δυναμικό που δρα ως όργανο της τάξης, εκτελώντας διαδοχικές εντολές, απαιτεί την κατ'εξαίρεσιν επιλογή του προσωπικού, με βάση τα απαιτούμενα -στις ιδιάζουσες αυτές συνθήκες- κριτήρια. Αυτό σημαίνει, αφενώς, ότι οι θέσπιση των ίδιων των δομών από εμάς τους πολίτες αποτελεί απόδειξη της βούλησής μας (αντιπροσωπευόμενοι ή αποδεχόμενοι το αποτέλεσμα της αντιπροσώπευσης) για εφαρμογή μέτρων καταστολής της βίας και, αφετέρου, ότι η προσωπικότητα των οργάνων χαρακτηρίζεται και από ποιοτικά γνωρίσματα που υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες θα θεωρούνταν ψυχοπαθολογικά, άρα κοινωνικά απορριπτέα. Βεβαίως, όπως κάθε απλουστευμένη ερμηνεία, εν τέλει, δεν επαρκεί. Υποδεικνύει, όμως, τη σημασία της συλλογικής ευθύνης. Αλλά και πέραν αυτών, ας έχετε κατά νού, ότι ακόμα και οι συνθήκες της καθημερινής αστυνόμευσης είναι αφόρητες και ψυχοφθόρες. Το σώμα του αστυνομικού προσωπικού γενικών καθηκόντων εκτίθεται καθημερινά στην παραβατική συμπεριφορά χιλιάδων ανθρώπων που είτε περιστασιακά είτε καθ'έξακολούθηση θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή όλων μας, αλλά παρόλα αυτά ουδείς παραιτείται από τα καθήκοντά του. Είναι παράλογο να παραβλέπει κανείς την αλληλεπίδραση αυτής της πραγματικότητας και τον απότοκο στην συμπεριφορά των συναδέλφων. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι οι συμπεριφορές επιδειξιομανίας, τραμπουκισμού, πρόκλησης κτλ. επικροτούνται, πόσο μάλιστα το καθεστώς της ευνοιοκρατίας ενδοϋπηρεσιακά για την διεκδίκηση της, λιγότερο εκτεθειμένης στον κίνδυνο, θέσης του γραφείου -επ'ουδενί.

Η χώρα αλλάζει και μαζί αλλάζουν και οι συμπεριφορές όλων ημών που την συναθροίζουμε, άλλοτε καλυτερεύοντας και άλλοτε χειροτερεύοντας την ποιότητα της ζωής μας. Η Ελλάδα του '60 και του'70, ουδεμία σχέση έχει με την τωρινή πραγματικότητα, εν έτη 2006. Η ηλικία σου, άλλωστε, σου επιτρέπει να κάνεις τις δέουσες συγκρίσεις, ανακαλώντας στη μνήμη σου τις εποχές εκείνες. Εξακολουθούμε, ωστόσο, να είμαστε ο προμαχώνας της κοινωνίας και ίσως αυτή η νοοτροπία με την οποία εκπαιδευτήκαμε να είναι ακόμα χρήσιμη στην ελληνική κοινωνία.

Προσωπικά, με τις μνήμες της επταετίας έντονα χαραγμένες στη συνείδησή μου και τους αγώνες στην Μεταπολίτευση για την εξ'ολοκλήρου εξυγείανση του κρατικού μηχανισμού παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, ιδίως κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80, αναγνωρίζω και εκτιμώ τις παρούσες -ελλειπείς ειναι η αλήθεια- μεταρρυθμίσεις που έγιναν, αλλά συγχρόνως καταλαβαίνω, ότι στην αντίληψη των νέων εκτιμώνται αλλιώς. Με διαφορετικά σημεία αναφοράς, με άλλα κριτήρια και ευτυχώς με περισσότερες απαιτήσεις.

Εντούτοις, τα προβλήματα ακόμα και σήμερα παραμένουνε, ουσιαστικά, προβλήματα του πολιτεύματός μας, δηλαδή όλων ημών που συμμετέχουμε ως πολίτες και διαμορφώνουμε την (κρατική) οργάνωση παροχής υπηρεσιών της κοινωνίας μας. Εμείς ή μάλλον οι περισσότεροι εξ'ημών, αποφασίζουμε πως θα οργανωθούμε, αριστήνδην είναι η αλήθεια και χωρίς να γνωρίζουμε πάντοτε όλα τα προβλήματα και τις λύσεις των, αλλά παρόλα αυτά συμμετέχουμε και περίπου κάθε δύο χρόνια εκλέγουμε τους αντιπροσώπους μας. Όσοι εργαζόμαστε στο κράτος, την πολυπληθέστερη συλλογική κοινωνική μας δύναμη, εργαζόμαστε, υπηρετώντας την επίτευξη της -κατά το δυνατόν- ομαλότερης λειτουργίας της κοινωνικής μας ζωής, εάν αυτό δε συνέβαινε, τότε κάθε υπηρεσία θα δυσλειτουργούσε ή θα υπολειτουργούσε. Η οργανωτική δομή του κράτους όμως, είναι κλιμακωτή. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι κάθε ημέρα επιλέγω συνειδητά να εκτελώ τις εντολές των προϊσταμένων μου και με τη σειρά μου να τις μεταβιβάζω στους υφισταμένους μου. Εάν διαφωνώ ως προς την εκτέλεση μιας εντολής, μπορώ κάλλιστα να παραιτηθώ (απόφαση δύσκολη). Ρωτώ λοιπόν και απαντώ, εν είδει ανθυποφοράς, ήταν όλες οι υπηρεσιακές εντολές, που επί χρόνια εκτελώ, απόρροια της συλλογικής, κοινωνικής μας βούλησης για κρατική οργάνωση, στη βάση του συντάγματός μας; όχι, δεν ήταν. "Χρησιμοποιήθηκα" και εγώ, κατα καιρούς, όπως και τόσοι άλλοι συνάδελφοί μου; ναι, άλλοτε εν αγνοία μου και άλλοτε εν γνώση μου. Τις εντολές ποιων εκτελούσα, τότε; συγκεκριμένων, εκλεγμένων αντιπροσώπων μερίδας ημών, των οποίων την ευθύνη εκλογής φέρουμε αποκλειστηκά όλοι εμείς.

Όλοι ευθυνόμαστε για τα επαίσχυντα περιστατικά των οποίων γινόμαστε διαρκώς κοινωνοί, ως αυτόπτες ή ως αυτήκοοι μάρτυρες, είτε προβάλλονται είτε αποκρύπτονται και αφορούν σε παραβάσεις (πλημμελήματα, πταίσματα ή ακόμα και κακουργήματα) αστυνομικών υπαλλήλων. Όμως, η στοιχειοθέτηση ποινικών ευθυνών, όπως ορίζονται από τον κώδικα ποινικού δικαίου, προσωποποιείται αποκλειστικά και μόνο στους δράστες των εγκλημάτων με την εξακρίβωση της υπαιτιότητας του εγκλήματος που διενεργείται κατά τη διάρκεια της ανακριτικής διαδικασίας. Συλλαμβάνονται πάντοτε όλοι οι δράστες; οι περισσότεροι συλλαμβάνονται, το επιβεβαιώνω από την εμπειρία μου. Συμβαίνει το ίδιο και με τους δράστες που εργάζονται ως υπάλληλοι στην αστυνομία; όχι, και είναι θλιβερό. Διεξάγεται με ανθρώπινους όρους η (προ)ανακριτική διαδικασία; άλλοτε ναι, άλλοτε όχι, εξάλλου η ανάκριση είναι από τη φύση της πράξη "απάνθρωπη". Τιμωρούνται όσοι οδηγούνται στο δικαστήριο; όχι, σχεδόν πάντα εξαρτάται από την οικονομική κατάσταση του δράστη και τις γνωριμίες του (χωρίς αυτό να αποτελεί μομφή προς το έργο της δικαστικής αρχής). Με απλά λόγια, κάποιοι στον κρατικό υπηρεσιακό μηχανισμό φέρονται "απάνθρωπα" και κάποιοι άλλοι με παρόμοιο τρόπο σκέψης τους απαλλάσουν από την απονομή ευθυνών σε ποινικά κολλάσιμες πράξεις, τρέφοντας έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο κανείς δεν εξαιρείται.

Εάν αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα στην υπηρεσία της Ελ. Αστυνομίας, αδρομερώς σκιαγραφημένη από την εμπειρία τόσων ετών, με την ευθύνη να την επωμιζόμαστε όλοι εμείς, ως άνθρωποι, ως κοινωνοί, ως πολίτες, ως υπάλληλοι, ως ιδιώτες και αναγνωρίζοντας-καταδεικνύοντας στην πράξη τους υπαίτιους των γεγονότων που μας στιγματίζουν, τότε πως εξηγείται η διαιώνιση του φαινομένου; γιατί δεν τους παραμερίζουμε; γιατί δεν τους τιμωρούμε; ρητορικά θα σκεφτείτε τα ερωτήματά μου. Τουναντίον, δίοτι καθ'όλη την έως τώρα υπηρεσιακή μου αρμοδιότητα, προσπάθησα έμπρακτα να εκθέσω και να απομονώσω απαράδεκτα εσωτερικά περιστατικά διασπάθισης πόρων και υπέρβασης αρμοδιοτήτων, κάποιες φορές μάλιστα με επιτυχή έκβαση, δίνοντας μια έμπρακτη προσωπική απάντησή στην δικαιολόγημένη κατακραυγή και μια παρακαταθήκη με την ιδιότητα του αστυνομικού υπαλλήλου, έστω και αν αφ'εαυτής δεν αρκεί.

Συμπερασματικά, παρότι υπάρχουν αρκετοί αναμεσά μας, σε όλα τα κλιμάκια, των οποίων η συμπεριφορά προκαλεί κατ'εξακολούθησιν προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο, η άποψή μου είναι ότι, άμεσα ή έμμεσα, τους επιτρέπουμε -και παρά τις μεμονωμένες αντιστάσεις- να συνεχίζουνε. Είναι αλήθεια, ότι ο φρενήρης, σύγχρονος τρόπος ζωής και οι πολλαπλές (κυρίως οικογενειακές) απαιτήσεις δυσχεραίνουν το έργο μας και ενίοτε κάμπτουν τις αντιστάσεις μας, όμως είναι λάθος να δίνεται τόση έμφαση στη μερίδα του σώματος των αστυνομικών γενικών καθηκόντων, εργαζομένων σε θέσεις εξωτερικής περιφρούρησης, περιπολίας και συλλήψεων, που διαρκώς αμαυρώνουν την εικόνα του αστυνομικού υπαλλήλου, αποτελώντας σημείο αναφοράς και προμετωπίδα της Ελ. Αστυνομίας στην κοινή γνώμη. Θέλω να γίνει αντιληπτό, ότι όλοι όσοι εργαζόμαστε εδώ δεν επιζητήσαμε τη θέση αυτή για να εκδηλώσουμε την υφέρπουσα ψυχοπαθολογία μας, ούτε διοριστήκαμε χαριστικά, ούτε βέβαια μας ευχαριστεί να αντιμετωπιζόμαστε με προκατάληψη όταν συνομιλούμε με νέους ανθρώπους. Δεν είμαστε όλοι, συλλήβδην, γραφικοί και νταήδες. Κάποιοι από εμάς είμαστε έτσι ακριβώς, όπως ο ρόλος που αναλάβαμε μας υπαγορεύει να είμαστε, υπάλληλοι. Διαφορετικοί μεν, υπάλληλοι δε.

Διαφέρουμε ως άνθρωποι, όλοι μας, δεν αντιλέγω. Αν και ελάχιστα είναι η αλήθεια, εντούτοις διαφέρουμε, εξάλλου "οι μικρές διαφορές κάνουν τη διαφορά". Η γνώση και η παραδοχή αυτής της αλήθειας και ο αμοιβαίος σεβασμός της διαφορετικότητάς μας αρκεί για την αποτροπή πολλών προβλημάτων. Δε συμβαίνει όμως. Στην πράξη οι διαφορές μας εντείνονται από εμάς τους ίδιους, διότι καθημερινά -κατά το μάλλον ή ήττον, όλοι μας- αποδεικνύουμε ότι δε μπορούμε να επιλύσουμε μόνοι μας ό,τι μας προβληματίζει. Δε θα αμυνόμασταν και δε θα επιβάλαμε την τάξη, μόνο αν ζούσαμε σε μία ουτοπία, δυστυχώς ή ευτυχώς, ζούμε στη πραγματικότητα.

Μακρηγόρησα και ίσως έγινα κουραστικός, αλλά δεν θα μπορούσα να συνοψίσω το λόγο μου σε λίγες αράδες. Ελπίζω να απάντησα σε ερωτήματα και προβληματισμούς που έθεσες και, εν τέλει, να έγινα αντιληπτός, παρότι φαντάζομαι ότι ο τρόπος έκφρασής μου ίσως ξενίζει αναγνώστες νεαρής ηλικίας. Επέλεξα σκόπιμα να μην αναφερθώ στις περιπτώσεις των: Καλτεζα, Καμενοπούλου και Κουμή, καθώς αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο και, ως γνωστον, οι μαύρες σελίδες της ιστορίας απαιτούν άπλετο φως για να διαλευκανθούν, καταλαβαίνεις λοιπόν ότι ο χώρος δεν επαρκεί για τέτοιου είδους αναλύσεις. Ούτε για τις έξωθεν πιέσεις που δέχεται η πατρίδα μας έκανα λόγο, καθως δε μπορω να γνωρίζω "από πρώτο χέρι" τι συμβαίνει. Το δε κεφάλαιο της εγχώριας τρομοκρατίας είναι "ακανθώδες" και προτιμώ να το αποφύγω, Παρόλα αυτά, εάν, έστω για λίγο, κατόρθωσα και σας έδωσα την εικόνα του αστυνομικού υπαλλήλου από τη δική μου σκοπιά, τότε ο σκοπός της συμμετοχής μου σε αυτόν τον ιδιότυπο και πρωτόγνωρο για 'μένα διάλογο έχει σε μεγάλο βαθμό επιτευχθεί.

 

At 10:02 PM, Blogger Mikrouli

Γλυκιά μου, όπου και να'σαι, να περνάς ΥΠΕΡΟΧΑ!

Φιλιά!
:ο)

 

At 8:56 AM, Blogger mario

Την καλησπέρα μου γλυκιά Άρτεμις.
Να είσαι καλά θέλω.
φιλιά

 

At 1:44 AM, Blogger Alkyoni

μα πώς βρέθηκε το ποστ του padrazo εδώ και χάλασε ξαφνικά η όμορφη εικόνα;;

 

At 1:43 AM, Blogger YO!Reeka's

α! τι ωραίο κείμενο!

 

At 9:40 PM, Blogger serendipity76

Artemis, kalimera kai apo mena!

kainourgios edo, kseniktismenos kai akros paramelimenos. Me xafniase o Axinos, einai to agapimeno mou. Xanomai ekei me tis ores - na mas xanartheis mpas kai pame na fame ekeini tin nostimotati sardelitsa. tin istoria tin diavasa les kai imouna ekei - genika se olo sou to taxidi imouna ekei. to diko mou ekei opos les kai esi. to edo mou pou isos ginei kai edo sou sintoma.... sto euxomai apo kardias. me singinises poli. oxi mono gia ti sardela!

simera i thessaloniki einai isixi - den exei xipnisei. kalos na oriseis an xananeveis kai min argeis poli na grapseis!

filia se olous

 

At 2:32 AM, Anonymous Anonymous

Με λένε Ευγενία Κουπετόρη του Νεκτάριου.Είμαι 25 ετών.Μένω στην οδό Σαλαμινομάχων 20-22,στην Σαλαμίνα.Όποιος θέλει να γαμήσει πολύ και φθηνά , ας στείλει mail ή ας περάσει από το σπίτι μου.Κάνω και πρωκτικό και πίπες. ekoupetori@yahoo.com

 
eXTReMe Tracker