-Είναι πόσες μέρες τώρα που στα αυτιά μου ακούγεται κάτι σαν βροχή.
-Έλα, ο θόρυβος που κάνει ο υπολογιστής είναι.
-Ναι;
-Ή ίσως να είναι ένας συνεχής μακρινός ήχος.
-Ναι;
-Ναι. Αλλά ίσως να είναι και τα αυτιά σου, που βουίζουν πάλι.
-Μμμμ...ναι, ε;
-Μπορεί να είναι και το μίξερ της μαμάς, φτιάχνει κέικ.
-Μπορεί...μα...
-Έλα, σου λέω, ίσως να είναι χειροκροτήματα απ' τα παιδιά της γειτονιάς; Πάλι παίζουν θέατρο.
-Αφού...αφού για βροχή μου μοιάζει εμένα.
-Σώπα, λέω, βροχή δεν είναι, αλλά μπορεί να είναι τα ποδοβολητά των ανθρώπων.
-Θα μπορούσε, μα επιμένω...
-Όχι, το βρήκα! Ο απέναντι ποτίζει τα σπαρτά του, γι' αυτό ξεγελάστηκες.
-Όχι, όχι, είναι βροχή, σου λέω ότι ακούω βροχή!
-Μα δεν βρέχει, σώπα σου λέω, δε βρέχει, έχει λιακάδα πολλή, οι ηλιαχτίδες είναι που τριζοβολάνε στα κεραμίδια.
-Απελπίζομαι τώρα, πώς να σου πω, ότι εγώ ακούω μια βροχή; Πώς;
-Οι ψυχές των τζιτζικιών που φύγαν με το τέλος του καλοκαιριού, μπορεί να είναι. Βροχή, όμως, όχι!
-Σε παρακαλώ, πες μου ότι είναι βροχή. Πες το! Πες...
-Δεν είναι, ακούω καλύτερα από εσένα. Δεν είναι βροχή, ψυχή μου...
-Ναι, αλλά κλαίω...Πες μου ότι είναι βροχή!
-Δεν είναι βροχή, καλή μου, είναι ψυχή. Πίστεψέ με, είναι ψυχή.
-Όχι βροχή;
-Ψυχή, βροχή, το ίδιο κάνει.
-Άρα, βροχή!
-Άρα, γιορτή!
-Άρα, σωστά μου είπε η γιαγιά, "ομπρέλα σήμερα μην πάρεις".