Thursday, June 29, 2006
Οδός κάπου, πρώτο νεφούρι δεξιά

Magnoliaφωτογραφία :djen

Χρόνια προσπαθούσα να πιαστώ απ' τους στήμονες,
ακόμη κι όταν έσκυβα το κεφάλι ντροπιασμένη
για να πω στον καθηγητή ότι δεν έχω διαβάσει.
Μα πώς να του έλεγα ότι μιλούσα κάθε πρωί μ' ένα γιασεμί, μα πώς;
Πώς να το 'λεγα και σε μένα,
το πόρισμα έλεγε πως ήμουν μία τρελή ακόμη.
Έκανα ένα κρεμαστό σπίτι κάτω από τους στήμονες,
ας είν' καλά και τα σέπαλα,
κουρτίνες, αλεξήλια της ομορφιάς μου,
να μείνω άσπρη, να μείνω αμόλυντη καθώς έλεγε η προαιώνια γιαγιά.
Ποια Τοσοδούλα, ποιος Κοντρορεβυθούλης,
έκανα σ' όλα τα παραμύθια διάρρηξη και
ζούσα κάτω από κάτι στήμονες.
Δεν το 'ξερε ούτε η έγνοια, ούτε η περιέργεια, ούτε κι η τυχαία ματιά
πως μέσα σε ένα λουλούδι ζούσα εγώ,
κανείς δεν τό 'ξερε,
κανείς δεν αναρωτιόταν πού να πήγαινα άραγε μετά το σχολείο
ή γιατί δεν πήγαινα ποτέ μαζί με τα παιδιά να πιάσουμε πεταλούδες
ή γιατί ποτέ δεν ζητωκραύγασα στα βασανιστήρια που υπέμεναν οι γαλές,
απ' τις διαθέσεις λιλιπούτειων βαρβάρων, λέγαν μόνο:
τι παράξενο παιδί.
Παιδί, ούτε καν κορίτσι, κοπελιά, κοκόνα, τσούπα ή κουκλίτσα. Παιδί.
Μεταξύ μας, στην Τοσοδούλα δεν είχα κάνει απλώς ανελέητη διάρρηξη,
ασκούσα περίτρανα ένα βέτο,
την ήθελα με πιο πολλές εκπλήξεις,
να σηκώνεται, λέει, το πρωί και να τσακώνεται με τους κάστορες
που της ροκανίζουν το σπίτι, "δεν είναι αυθαίρετο", να φωνάζει
και να ρωτά
την πορτοκαλιά πότε παντρεύεται,
το νερό τι θέλει πάλι,
τη μέλισσα τι γράφει σήμερα η εφημερίδα,
την έχιδνα αν είναι στις καλές της.
Πιο μαχητική, όχι τόσο αθώα, όχι τόσο μικρή,
να, πιο αληθινή,
να την βρει ο πρίγκηπας, ας πούμε,
την ώρα που φυσάει τη μύτη της στο πρώτο ανοιξιάτικο κρυολόγημα.
Κάπως έτσι,
δεν είπα ποτέ στον καθηγητή ότι ξέρω τα πάντα για το μίσχο, το στήμονα, το σέπαλο,
δεν είπα.
Κι ας έβλεπα τόσα γύρω από το σπίτι μου
κι ας έβλεπα τις αλανιάρες φυστικιές να γκαστρώνονται μονάχα με το φύσημα του ανέμου, κι ας.
Παρά μονάχα προφασίστηκα έναν πονοκέφαλο,
έγινα μικρή, πολύ μικρούλα, σχεδόν τοσοδούλα
διότι ήξερα, πια, πολύ καλά:
Είναι πιο εύκολο να 'σαι μικρός όταν η ζωή σου όλη εκτυλίσσεται μέσα σε ένα καρυδότσουφλο,
με τον πρίγκηπα να καταφτάνει στα σίγουρα, τελικά.

 
posted by mistounou at 8:41 AM | Permalink |


4 Comments:


At 7:25 AM, Blogger Markos

...είναι πιο εύκολο και πολύ πιο όμορφο!!!!
Και γίνεται αληθινά υπέροχο , όταν το αφηγείσαι εσύ.

Καλό σου μήνα Άρτεμις

 

At 3:40 AM, Blogger mortaki

Ή εσύ γράφεις υπέροχα ή εγώ έχω γίνει ένα μορτάκι συναισθηματικό... τόσο που δεν παίρνει άλλο... :-))) Ή και τα δύο!Στην τελευταία παράγραφο γράφεις για ένα καρυδότσουφλο και έναν πρίγκιπα...και εμένα με συγκλινησες πολύ...όχι δεν στεναχωριέμαι!είναι από χαρά...που είσαι και εσύ ένα από τα "για πάντα παιδιά" που ταξιδεύουν με καρυδότσουφλά και έχουν παρέα τον πρίγκιπα που έρχεται ΣΙΓΟΥΡΑ... :-)

(Kαι για τις συμπτώσεις της ζωής...τσιμουδιά... :-) πριν κάποιες μέρες πήρα στο κορίτσι μου δώρο ένα τόσο δα μικρό ξωτικό που κοιμάται σε ένα καρυδότσουφλο μέσα... και...εδώ και 2 χρόνια κέντησα "μόνιμα" το μικρό πρίγκιπα στην πλάτη μου...)

 

At 11:02 AM, Blogger issallos

τοσο κοντα.....τοσο πολυ κοντα...
που μυρισα το λουλουδι σου....
και υστερα.......κοιταξα ψηλα και
επιασα τα συννεφα...να κανουν βολτα
με πολλα ννννννν (συννννεφα) γεματα γλαρους.......
ερχεται βροχη...παλι....

 

At 12:36 PM, Blogger Jason

Όντως είναι πολύ πολύ όμορφο post...

 
eXTReMe Tracker