..τώρα που δεν είσαι εδώ, κάθομαι και κλαίω. Θυμάμαι τη μάνα μου, αυτή που μίσησα κι αγάπησα μαζί. Χωράει μίσος στην αγάπη; -μου λες- κι εκείνη την ώρα σου λέω μισόλογα. Ενώ από μέσα μου ουρλιάζω:

-Αν χωράει λέει; (και το βλέμμα της είναι έντονο, σκοτεινό κι αστραφτερό μαζί, μα πώς γίνεται να 'ναι σαν ουρανός, μια Κασσιόπεια στ' αριστερά, κι ένας σκύλος να κοιμάτα δίπλα στον αστροναύτη, μια Κασσιόπεια απο πάνω της, να της χαράζει μιαν άυλη γοητεία, να της χαράζει ένα βλέμμα σκοτεινό κι αστραφτερό, σαν ουρανό της νύχτας, κάθε που ένας αναστεναγμός ξεφούσκωνε σα λάβα μέσα στα σπλάχνα της), αν χωράει! (Σηκώνεται ο κορμός της, έτσι όπως είναι καθιστή, μια νοερή κορδέλα να την τραβά απαλά μα και βίαια μαζί, βάζει τα χέρια στα γόνατα, με τα πόδια ανοιχτά, γέρνει λίγο μπρός το κορμί, δυναμική στάση, δυναμική ματιά, λίγο επιθετική μαζί, λίγο γελαστή, μια στιγμή είναι, τίποτα άλλο δεν είναι, μια στιγμή που είναι έτοιμη να δώσει επιχειρήματα). Άκου να σου πω, όταν τόσο πολύ μοιάζεις με τη μάνα σου και, συνάμα, ο μεγαλύτερος φόβος σου είναι μήπως της μοιάσεις, τότε, ναι, χωράει το μίσος στην αγάπη. Πώς γίνεται, βρε παιδί μου κι αγκαλιάζονται τόσο πολύ αυτά τα δύο, τόσο μακριά και τόσο κοντά, αυτά τα δύο, δεν ξέρεις ποιο είναι το αγόρι, δεν ξέρεις ποιο είναι το κορίτσι, τρελαίνονται από την αγάπη, κολλάνε με κάτι που ποτέ δεν θα εφευρεθεί, μια κόλλα που ό,τι κι αν ενώσει, δημιουργεί ένα βύθισμα, κολλάς και βυθίζεσαι μαζί, είναι απίστευτο, σου λέω, ακουσέ με, εμένα που κάτι ξέρω κι εγώ. Τέλος πάντων, είναι και φορές, που θες να φύγεις. Είναι εκείνες οι φορές, που η πολυποίκιλη και πρισματική τρέλα της μάνας σου, σου δείχνει κάτι γωνίες αβυσσαλέες. Ρε, παιδί μου, πώς να σου το πω, είναι τόσο αιχμηρές αυτές οι γωνίες που καρφώνεσαι πάνω τους, όμορφες γωνίες, υπάρχουν εκεί, δεν κινούνται, γιατί, ας το παραδεχτούμε επιτέλους, δεν πάει ποτέ το βουνό στο Μωάμεθ, δεν πάει ποτέ. Όχι. Είναι εκεί, κολλημένες στο βράχο τους, τον καραγουστάρουν το βράχο τους, δεν θέλουν να φύγουν από κοντά του, είναι ο πυρήνας τους, κολλάνε νωχελικά και στιβαρά μαζί με ‘κείνον, και, έπειτα, να ‘σου εκείνο το υψωμένο τους κορμί, να πετάγεται, να ορθώνεται, να ανεβαίνει μέχρι τα βάθη τ’ ουρανού, να πετάει κανονικότατα, να βολτάρει, μα ο πυρήνας, αδιάβλητος σκοτώνει το παράπονό του για ‘κείνο το τρελό φευγιό τους, τις αγαπάει ακόμα, μα εκείνο το φευγιό τους, όσο και να τον μαχαιρώνει τον προικίζει με την ομορφιά της τρέλας τους, όχι γι’ αυτά που βλέπουν ή ακούν, μα για κείνη την ηδονή που δοκιμάζουν όταν εκτοξεύονται, όταν ορμούν να κάνουν το βήμα, ακόμη κι αν η ακροφοβία τους χτυπάει σαν ταμπούρλο. Έτσι είναι. Δεν μπορεί να μην τις αγαπά. Διότι βλέπει, πως εκείνες οι γωνίες, οι κορφές, οι κορυφογραμμές, μ’ εκείνη την ελευθερία που έχουν, μπορούν και συνομιλούν με το αλλού, το είτε όμορφο, είτε άσχημο, είναι μακριά σου βρε αδερφέ, το αγαπάς μόνο και μόνο που είναι μακριά σου, πρέπει πάντα να κάνεις ένα ταξίδι για να πας εκεί. Αυτή είναι, λοιπόν, η ομορφιά, μα έλα που όποτε τη φωτίζεις με το βλέμμα σου, πέφτει σκιά τρομακτική λίγο παραδίπλα; (Ανάβει τσιγάρο, βολεύται στη θέση της, ξαφνικά αποφασίζει να σηκωθεί και να περπατήσει δυο βήματα, στέκεται πλάτη στον ακροατή της). Πάρ’ το χαμπάρι: όταν έχεις να κάνεις με επιφάνεια, η σκιά πάντα δημιουργείται από σένα, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς, είσαι εσύ κι ο κόσμος, κι αν κάτι κινείται μαζί σου, δεν είναι άλλος από την ίδια τη σκιά σου. Όταν όμως, έχεις να κάνεις με κάτι ανάγλυφο, υπάρχουν μυριάδες ξένες σκιές γύρω σου, περπατάς ανάμεσα στις γωνίες, λοιπόν, κι είσαι εκεί με άπειρες πτυχές και φωτοσκιάσεις, ω...(χαμογελάει). Πόσο φοβάσαι που δεν ξέρεις τι κρύβεται πίσω απ’ τη γωνία, μα πιο πολύ, τρέμεις για ό,τι ίσως θα υπάρχει μέσα της. Να ‘σου, λοιπόν, με ένα δίλημμα, ‘κείνη την ώρα που νιώθεις την ανάγκη να μαντέψεις τι σε περιμένει –γιατί, ναι, αν δεν προετοιμάσεις τον εαυτό σου και για τις δυο εκδοχές, νιώθεις κάτι σαν θάνατο- οπότε λες: να πιστέψω σε κάτι όμορφο ή σε κάτι άσχημο; Κι όταν δεις το όμορφο, ανακουφίζεσαι σχεδόν, μα το άσχημο, αχ αυτό το άσχημο.. σε κόβει στη μέση. Έτσι κι η πολυποίκιλη και πρισματική τρέλα της μάνας σου, σου μοιάζει αλλά και τη φοβάσαι, την αγαπάς και τη μισείς, μα το μόνο πράγμα που σε κρατάει με αυτό το αντιφατικό αγκάλιασμα, πως, ναι! υφίσταται, υπάρχει, κάπως είναι λογικό που υπάρχει, δεν μπορεί να είμαι τρελλή, είναι το γεγονός ότι ζεις ακόμα. Γιατί είναι πολύ γενναίο να ανασαίνεις έπειτα από τέτοια σύγκρουση, λες «αφού μπόρεσα και είμαι ακόμη εδώ, ό,τι κι αν συμβαίνει ζωή είναι, πάμε παρακάτω». Με τούτα και με κείνα, το παίρνεις απόφαση, μπορεί να σου γίνει και συνήθεια κάποια στιγμή, προχωράς μα βλέπεις κι ότι άλλαξες, μαζί με όλα σου τα βλέμματα, να ‘σου και κείνο το σκοτεινό κι αστραφτερό μαζί, σαν έναστρος ουρανός της νύχτας, με τον αστροναύτη να ερωτεύεται τις εκλάμψεις του. Κάπως έτσι σε αγαπώ κι εγώ.

Αυτά με ρωτάς και μου λες ολοένα πως αντέχεις όλες τις απαντήσεις, ας μου λες εσύ, εγώ θυμάμαι τη μάνα μου. Θα ‘θελα να ταν εδώ τώρα, το ξέρω πως θα σ’ αγαπούσε, θα κουβεντιάζαμε, θα με μάλωνε τρυφερά για κείνη την τεμπελιά που με δέρνει, θα με αγγάρευε να της φτιάξω καφέ, θα μου τον είχε έτοιμο, όμως, πάντα το πρωί, θα μου ‘λεγε για σταυροβελονιές και συμβιβασμούς, θα με κοίταζε φορές φορές, ίσως να σκεφτόταν πως πρέπει να αδυνατίσω λίγο, μα την ίδια στιγμή τα μάτια της θα φανέρωναν καμάρι για μένα, πώς θα γινόταν αλλιώς, θα την μύριζε την αγάπη μας, θα της θύμιζε τα λεμονάνθια, θα τη γευόταν την αγάπη μας, θα χόρευαν κάτι χαριτωμένα και παιχνιδιάρικα όνειρα, θα ‘βλεπε ξανά τα πρώτα της πεφταστέρια, θα κοιμόταν γλυκά, παρέα με τις παρθενικές της ευχές, τα βράδια, θα μας έπαιρνε αμέσως χαμπάρι, σου λέω, θα ήταν σύμμαχος σε τούτη την αγάπη, όχι τίποτ’ άλλο, μα τελικά, εκείνο το «όλα θα πάνε καλά» της μάνας, είναι το μόνο που μοιάζει αληθινό.