Μυρίζει καφές πάλι, έτσι πρωινά, απλά κι απέριττα. Μυρίζει καφές, τώρα τον αλέθουν, τώρα τον διαλέγεις και λες: "Σήμερα δεν θα πάρω βαρύ αρωματικό, σήμερα θέλω μερακλήδικο". Και σου τον φέρνουν, και τον πίνεις προσεχτικά, απλά κι απέριττα. Περνάει κόσμος πολύς. Παππούδες με ενδυμασίες υπό εξαφάνιση, γυναίκες που μοιάζουν σα να βγήκαν βιαστικά απ' την κουζίνα γιατί τους έλειπε ο μαϊντανός.

"Τι θα φτιάξετε σήμερα κοπελιές; Εσύ, μας είπες, θα κάνεις φακή. Εσύ, όμως, δεν μας είπες, τι θα φτιάξεις;".

"Μυζηθρόπιτες, κι όποιος θέλει ας φάει.".

Περνάει κόσμος πολύς. Μονάχα δυο τρεις που πίνουν καφέ, απλά κι απέριττα και οι πραματευτάδες που περιμένουν πελατεία, στεκόμαστε ακίνητοι. Σα θεατές, απλοί κι απέριττοι, σα θεατές στου κόσμου το πανηγύρι. Και τα μπουλούκια, αδιάκοπα να περνάνε, σαν ηθοποιοί αλλοτινοί, σαν εκείνους τους θεατρίνους που καβαλάγαν άμαξες, φορτωμένες μουσαμάδες, κοστούμια, μωρά και τεντζερέδια. Πλάι στο Σοφοκλή και το γιαχνί, πλάι στα καθρεφτάκια κι οι πάνες οι μωρουδιακές. Περνάει κόσμος πολύς.

Πολύς. Να, κοίτα να δεις που υπάρχουν ακόμη καφετζούδες. Στέκει πιο πέρα και μου κλείνει το μάτι συνωμοτικά. "Να σου το πω;", μου λέει. "Ποιός ο λόγος;", της απαντώ. "Πάντα ξέρω εγώ, πάντα ξέρω", συνεχίζει. "Κι εγώ ξέρω", της απαντώ ξανά. "Άσε με να σου το πω", επιμένει και στέκεται πιο σιμά, τώρα πια το βλέπει το φλιτζάνι. Την κοιτώ στα μάτια, απλά κι απέριττα, τάσια τα μάτια μου κι εγκαταλείπει του φλιτζανιού τα βάθη για να διαβάσει εκείνα. "Θα κάνεις δρόμο πολύ, θα συναντήσεις κόσμο πολύ, θα 'ρθουν πουλιά, σαν περιστέρια είναι τώρα που τα βλέπω, και θα σου φέρουν ειδήσεις, θα αγκαλιαστείς, θα κλάψεις και λίγο, σαν να ψάχνεις τώρα που σε βλέπω, τι ψάχνεις;". "Πες μου, πες μου εσύ που ξέρεις". "Βλέπω σκιά σε άσπρο τοίχο, βλέπω ταβάνι -κι αυτό λευκό!- βλέπω πέτρα να λιοκαίγεται στην άκρη του δρόμου". "Αυτό ψάχνω", της είπα. "Αυτό; Αλήθεια; Πολύ απλό, κοπελιά, σχεδόν απέριττο".

Περνάει κόσμος πολύς. Κι εγώ χωμένη σε μια γωνιά του καφενείου, μπορώ να σας πω καλά πόσο πουλάν σήμερα τη συναγρίδα. Μπορώ να σας πω ακόμη πιο καλά, πως όλα τα κορίτσια που περνούν κρατούν στα χέρια κάτι. Μα άλλο έχουν στο μυαλό, κάτι άλλο, κάτι άλλο. Κρατούν στα χέρια αυτό που μπορούν και στο μυαλό αυτό που θέλουν. Κόσμος, κόσμος πολύς. Μπουλούκια αεικίνητα, σα σμήνη, σα ψαρόνια και να που σύννεφα γεμάτα σάρκα, αίμα κι ύφασμα που κατεβήκαν στους δρόμους. Σύννεφα ανθρώπων, σύννεφα ανυποψίαστων θεατρίνων. Κι εγώ, χωμένη σε μια γωνιά του καφενείου, μαζί με τους πραματευτάδες θεατής, ψάχνω το απλό μαζί με το απέριττο. Όχι για μένα, όχι για μένα. Το ψάχνω για να το δώσω σε κάποιον που θα ήθελα να του δώσω τα πάντα.

Πού να το βρω; Πού να το βρω τ' απέριττο; Κατέληξα ωσάν τον Στέφανο του Βενέζη. Αυτόν που σάρωνε περπατώντας τις ερήμους και ρωτούσε αδιάκοπα τους περαστικούς καμηλιέρηδες: "Πού μπορώ να βρω το Αεικίνητο; Πού;". Κι όποιος τον έπαιρνε στα σοβαρά, θα είχε την ευκαιρία να ακούσει την ιστορία της αναζήτησής του. Έψαχνε, λέει, το Αεικίνητο. Ήτανε, λέει, ένα ρολόι με κάτι Σάτυρους χρυσούς, σκαλισμένους επάνω του, ένα ρολόι που δε σταματούσε ποτέ. Έτσι κι εγώ, ψάχνω το απλό και το απέριττο. Πίνω καφέ κι ο κόσμος περνά, ανυποψίαστος για την δική μου αγωνία. Ανυποψίαστος πως παίζει θέατρο σε μένα δωρεάν. Κι ας πλήρωσα κάτι τις για τον καφέ μου, δωρεάν τους παρατηρώ. Κι ας είμαι αναγκασμένη να υποστώ αυτούς που τα ξέρουν όλα, δωρεάν τους χειροκροτώ. Κι ας είμαι υποχρεωμένη να βρω μονάχη όλες τις απαντήσεις, δωρεάν τους χαιρετώ.

Πληρώνω μόνο για το απλό και το απέριττο. Το θέλω για κείνον που θα 'θελα να του δώσω τα πάντα.