Λοιπόν…λέω λογικά λαλήματα
λουσμένη λάβες, λιοπύρια
και λιοτρόπια. Μα λάλησα,
λωλάθηκα λιγάκι, δε νομίζεις;
Λουλούδια λύτρωσα, λέει, λευκά,
λεμόνια λαχτάρησα, λέει, λιγνά
και λέκιασα, λέει λαχούρια με «Λα».
Καραμέλα πάλι πιπιλάω με «Λα»,
ουρανίσκο πάλι πιτσιλάω με «Λα».
Γέμισα «Λα», «Μι Φα Σολ Λα»,
πάω ψηλά κι άλλο ψηλά.
Πάω καλά; Και πόσα «Λα»
θα ‘χει η μηλιά; Τα θέλω όλα
κι ας είν’ πολλά. Τα θέλω όλα
να βγει μιλιά. Λαλιά και Λα
και Λάμδα πολλά.
Monday, November 07, 2005
Κάτι για το Λάμδα
το λαμδα του λεμονιου :στην οδο Καψαλη ειναι μια μοναχικη μαλαματενια λεμονιά αναμεσα στις νεραντζιες του δρομου,λεμονιά αιωνιως μικρη και παραξενη,γιατι τα λεμονια της που ειναι ξυνα οπως πρεπει,οπως θελει, εχουν ομως σχημα αχλαδιου,σχημα γλυκο,σχημα βιολιου κατι τετοιο,
δεν το ηξερα πως υπαρχουν λεμονακια με τετοια λουσα μουσικα,και γευσεις λυμενες ποιος ξερει ποσο μαγικα ξυνογλυκες.