Ποιος σκηνοθέτης διάλεξε το φωτισμό; Είναι απαράδεκτος...Κρύβει χωρίς λόγο τις ρυτίδες μου. Αυτήν εκεί που γεννά η αφοσίωση, στο μέτωπο χαμηλά κι ανάμεσα στα φρύδια, είναι η αγαπημένη μου. Και όλες τις ντροπές μου...Σα να τις ξεπλένει. Δεν μου αρέσει. Τις έχω για στολίδια, τις φοράω όταν ανταμώνω με τον εαυτό μου, τις χρειάζομαι για να του απαντήσω όταν θα μου πει: Γιατί δεν είσαι ακόμη σοφή; Για να του πω:

...Λοιπόν, κοίτα εδώ! Εδώ, σ' αυτή τη γραμμή τα χείλη μου κάπου ανάμεσα σε χίλιες αμήχανες συσπάσεις ζωγράφισαν μικρές μικρές χαρακιές ολόγυρα. Τις βλέπεις; Είναι οι ρυτίδες όλων των φλερτ, όλων των "δεν ξέρω τι να πω τώρα", όλων των "ντρέπομαι που με κοιτάς", όλων των "θα σε κοιτάω ώσπου να χαμηλώσεις το βλέμμα". Κοίτα πιο δίπλα. Δεν υπάρχει τίποτα. Όσο και να χαμογελώ, δεν είναι αρκετό για να αποτυπωθεί στα μάγουλά μου. Είναι που υπάρχει ακόμη το αίμα από κάτω να κοκκινίζει την επιφάνεια. Ποταμός, οι εσώτερες κόκκινες ροές, θρέφουν τα μάγουλα κι είναι μονίμως άγουρα λουλούδια. Ποιος φωτογράφος αγνόησε την κούραση των ματιών μου; Εργάτες αδιάκοποι, ατέρμονοι, σκληροτράχηλοι. Κοίτα καλά: Τα μάτια αυτά δεν μιλάνε μονάχα για γλύκα. Σου λένε για αγώνα. Σου λένε για περιέργεια. Σου λένε για προσμονή. Σου λένε ότι ακούν, γεύονται, αγγίζουν, μυρίζουν και λιγότερο βλέπουν. Σου λένε, γιατί μιλούν πολύ κι ακατανόητα, κάτι για κλειδαρότρυπες, για οφθαλμαπάτες στο μισοσκόταδο, για περιστεριώνες το απομεσήμερο. Κάτι για ενοχές, ψελλίζουν, κατι για πράγματα που θα προτιμούσαν να μην υπάρχουν. Σου λένε και για ευχές τρομακτικές, σου λένε "γίνεται να εκδικηθώ σήμερα για τα πάντα"; Μη σαστίζεις, τις έχω για στολίδια μου τις ντροπές, τις φοράω μαζί με τα καλά μου, όταν έρχομαι να σε βρω. Και, μάθε το, κάτω από το κάθε μου λογύδριο, δεν είναι τίποτα άλλο από μία απλή, ξεκάθαρη διατύπωση: Είμαι εδώ μαζί με το παρελθόν μου. Κι αν εσύ τρομάζεις, εγώ ξέρω ότι μου αρέσει να έχω μπροστά μου μία λευκή κόλλα χαρτί που ποτέ δεν θα παραδώσω άγραφη.