Η Μις του Νου, ήταν πάντοτε μια γάτα. Γάτα που χαρακτήρισε -μια ολόκληρη εποχή- ένα μικρούλι μονόστηλο της εφημερίδας. Κι εκεί είναι ακόμη. Και πάντα, όπου κι αν πάει, θα κουβαλάει τη γατίσια ματιά της...Μα όταν κανείς ανέβει τα κεραμίδια, εμένα έρχεται και μου τα λέει. Μου λέει για ό,τι έγινε, ειπώθηκε και διαπιστώθηκε. Κι έτσι, κάπου κάπου, μου κάνει δώρο μια μικρή, μικρή, μικρή ιστορία. Ακούστε...

Κρύωνε το στηθάκι του παιδιού. Για μια στιγμή, η Μις του Νου, νόμισε ότι το χουρχούρισμα που ακουγόταν από μέσα του, ήταν δικό της, αλλά όχι. Τα πνευμόνια του παιδιού, αναταράζονταν από τη θέρμη και το κρύο συνάμα. Και να μην παραπονιέται, παρά μόνο να ρωτάει κάπου κάπου:

-Πότε θα περάσει ο σαλεπτζής;

Άργησε σήμερα κι εκείνος. Μέρα που βρήκε…Ανησυχούσε και η Μις τώρα, κοίταζε δεξιά, κοίταζε αριστερά, τέντωνε τα αυτιά της, στεκόταν ολόρθη, μπας και ακούσει το καροτσάκι να σούρνεται στο πλακόστρωτο.

Φωνάζει ο σαλεπτζής «Σαλέεεεπ, πουλάω, Σαλέεεεεπ!!». Μα σήμερα, πούντος; Λες να μην έρθει; Μπα, αποκλείεται, τέτοιο κρύο σήμερα…

Του ‘δωσε η μάνα του παιδιού πενταρίτσα για σαλέπι. "Πάρε", του είπε, "πριν πας στο σχολείο να ζεσταθείς". "Να μην πάω σχολείο μάνα", της απάντησε. "Πήγαινε γιαβρί μου, εκεί έχει σόμπα, έχει λίγο ζέστη για σένα". "Εντάξει μάνα".

-Πότε θα περάσει ο σαλεπτζής;

Σε λίγο θα χτυπούσε το κουδούνι του σχολείου κι ο σαλεπτζής άφαντος. Μα λίγο πριν το παιδί γυρίσει να μπει στο προαύλιο να ‘τον που ακούστηκε:

-Σαλέεεεεπ! Σαλέεεεπ, πουλάω!

Ήπιε και γλυκάθηκε και ζεστάθηκε. Και καμμία σόμπα δεν τον ζέστανε όσο εκείνη η πενταρίτσα από τον κόπο της μάνας του…