Monday, June 27, 2005
Θέλω να ρωτήσω
Όποιος μπορεί ας μου απαντήσει στο εξής ερώτημα: Πώς βάζω δίπλα τα links που με ενδιαφέρουν; Βλέπω που αρκετοί έχουν δεξιά από τις δημοσιεύσεις τους διάφορους bloggers και sites που "φιλοξενούν" και παράλληλα προτείνουν στους διάφορους επισκέπτες. Πώς μπορώ να το κάνω κι εγώ.

Σας ευχαριστώ προκαταβολικά...

: )
 
posted by mistounou at 7:34 AM | Permalink | 11 comments
Μνήμη, μνήμη, μίμηση...

Έχει κάποια σχέση η μνήμη με τη μίμηση. Ίσως να έχει και με πολλά άλλα.
Αλλά εγώ ξέρω μονάχα για αυτά τα δυο. Πάνε παρέα λένε κάποιοι σοφοί. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να μιμηθούμε εάν δεν θυμόμαστε τι είναι αυτό που θέλουμε να αναπαραγάγουμε; Πώς αλλιώς;

Τώρα που σκέφτομαι τι να γράψω, έχω γείρει το κεφάλι δεξιά και κοιτάω το κενό. Σα να μιμούμαι όλους εκείνους τους χαριτωμένους συμμαθητές που δεν ήξεραν να απαντήσουν πόσο κάνει δύο κι άλλο ένα. Το βλέμμα μου κολλά, από εδώ κι από εκεί, σα να θυμάμαι τα ερωτευμένα βλέμματα μιας θεατρικής Οφηλίας.

Είμαι τόσο άδεια, τόσο ώστε να θυμάμαι πώς είναι να μην υπάρχει τίποτα μέσα στο μυαλό σου. Ούτε μία ένδειξη, ούτε μία λέξη, ένα σημείο στίξης. Έστω ένα ερωτηματικό ζητάω, έστω ένα...

Κι ίσως, αυτό το πολυπόθητο το ερωτηματικό, κάποια σχέση με τον έρωτα να έχει. Δεν το λένε οι σοφοί, μα παίρνω το θάρρος να το διατυπώσω, έτσι απλά, ταπεινά κι αθόρυβα.

Και ποιος, λοιπόν, να αρνηθεί του έρωτα το αβέβαιο; Κείνο το μυστήριο που τον παραδέρνει και τον κάνει ακαταμάχητο, ωραίο, φλογερό και αυτάρκη. Εκεί, αυτός, πάντα παρών να βάζει τα αναπάντεχα ερωτηματικά του θέλοντας και μη. Εκεί αυτός, ανένδοτος, μαχητικά να στέκεται στο πλάι του Αναζητητή. Στο παραδίπλα του Ανθρώπου.
 
posted by mistounou at 7:14 AM | Permalink | 3 comments
Sunday, June 19, 2005
Αν ήξερα μονάχα...
Είσαι δίπλα μου και σου προσφέρω το δικό μου μαντήλι...
Μπορείς με τούτο να χορέψεις, μπορείς και να σφουγγίσεις τα δάκρυα. Θα τα φιλοξενήσει, είναι παρόμοια με τα δικά μου, το μαντηλάκι ξέρει καλά τι σημαίνει αυτή η απροσδιόριστη αρμύρα αυτού του διάφανου υγρού...Ξέρει καλά, ναι σου λέω, πάρτο και θα θυμάται ήδη τι σημαίνει να το ανεμίζεις την ώρα του αποχαιρετισμού...Δεν μπορεί, θα θυμάται και το χρώμα του αίματος, τότε που το άπλωσα, μωρό ακόμη, επάνω στις εσώτερες πληγές μου.

Είσαι δίπλα μου και σου προσφέρω το δικό μου μαντήλι...
Είμαστε πλάι πλάι στη σύναξη του Ανθρώπου, του όποιου ανασαίνει. Μπορείς να με κοιτάξεις δίχως να φοβάσαι, μπορείς να με κοιτάξεις και να μη υποψιαστώ ότι θες κάτι να κλέψεις από το βλέμμα που μοιράζω απλόχερα. Μπορείς....Και σου δίνω το δικό μου μαντήλι, να το στρώσουμε στη δική μας συνεστίαση, το ψωμάκι να βάλουμε επάνω. Και τους κόπους μας, ναι, ναι και τους κόπους μας. Ζυμωμένοι με ιδρώτα, γέλιο και πολλές ελπίδες, ψήθηκε καλά από των ονείρων τα ταξίδια κι η κόρα του, χάρτης μπροκάρ της ζωής μας.

Είσαι δίπλα μου και σου προσφέρω το δικό μου μαντήλι...
Ναι, μπορείς να το κρατήσεις, σα να είναι δικό μου. Σα να το είχα εγώ, σαν ποτέ μου να μην το έδωσα...
 
posted by mistounou at 8:28 AM | Permalink | 7 comments
eXTReMe Tracker