Έχει κάποια σχέση η μνήμη με τη μίμηση. Ίσως να έχει και με πολλά άλλα.
Αλλά εγώ ξέρω μονάχα για αυτά τα δυο. Πάνε παρέα λένε κάποιοι σοφοί. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να μιμηθούμε εάν δεν θυμόμαστε τι είναι αυτό που θέλουμε να αναπαραγάγουμε; Πώς αλλιώς;
Τώρα που σκέφτομαι τι να γράψω, έχω γείρει το κεφάλι δεξιά και κοιτάω το κενό. Σα να μιμούμαι όλους εκείνους τους χαριτωμένους συμμαθητές που δεν ήξεραν να απαντήσουν πόσο κάνει δύο κι άλλο ένα. Το βλέμμα μου κολλά, από εδώ κι από εκεί, σα να θυμάμαι τα ερωτευμένα βλέμματα μιας θεατρικής Οφηλίας.
Είμαι τόσο άδεια, τόσο ώστε να θυμάμαι πώς είναι να μην υπάρχει τίποτα μέσα στο μυαλό σου. Ούτε μία ένδειξη, ούτε μία λέξη, ένα σημείο στίξης. Έστω ένα ερωτηματικό ζητάω, έστω ένα...
Κι ίσως, αυτό το πολυπόθητο το ερωτηματικό, κάποια σχέση με τον έρωτα να έχει. Δεν το λένε οι σοφοί, μα παίρνω το θάρρος να το διατυπώσω, έτσι απλά, ταπεινά κι αθόρυβα.
Και ποιος, λοιπόν, να αρνηθεί του έρωτα το αβέβαιο; Κείνο το μυστήριο που τον παραδέρνει και τον κάνει ακαταμάχητο, ωραίο, φλογερό και αυτάρκη. Εκεί, αυτός, πάντα παρών να βάζει τα αναπάντεχα ερωτηματικά του θέλοντας και μη. Εκεί αυτός, ανένδοτος, μαχητικά να στέκεται στο πλάι του Αναζητητή. Στο παραδίπλα του Ανθρώπου.
What a great site
» » »