Saturday, July 23, 2005
Tίποτα άλλο, μόνο μια αγκαλιά
Έλα εδώ....έλα εδώ σου είπα! Γιατί δεν μιλάς; Πές μου. Κάποια στιγμή, το ξέρω, θα μου παραθέσεις δείπνο και θα πιούμε στην υγεία των εξηγήσεων. Μα εγώ θέλω να μου πεις τώρα.

Κοίταξέ με. Όχι έτσι, στάσου απέναντι να σε βλέπω. Λοιπόν, ωραία, αφού δεν θέλεις να μιλήσεις, θα ηχήσω εγώ για όλους. Παρόλα αυτά το βλέμμα σου πρέπει κάπως να το τακτοποιήσουμε, δεν είναι σωστό. Με μπλοκάρει απίστευτα. Αν δεν αδειάσεις τα μάτια σου από το Εγώ σου, θα φύγω τώρα! Θα φύγω, αλλά μη νομίζεις, θα βρω τον τρόπο να σου μιλήσω αλλιώς...Θα τον βρώ τον τρόπο....Νομίζεις ότι σε απειλώ; Καθόλου, πίστεψέ με, καθόλου. Δεν είναι απειλή, είναι μία απλή διατύπωση. Είναι η γνώμη μου και τίποτε άλλο.

Άκου. Πρόσεξε! Το ακούς κι εσύ; Έτσι κάνει η ανάσα που δεν έχει πιει νερό εδώ και ώρες. Είναι κοφτή πολύ, ε; Και τραχιά....μμμμ, ναι, είναι επειδή γδέρνει τα σπλάχνα ως άνεμος πάνω σε σκασμένο δέρμα. Νερό θέλει, το καταλαβαίνεις; Τίποτε άλλο, μόνο λίγο νερό. Θα μπορούσε να το έχει εάν εσύ και λίγοι ακόμη δεν σπέρνατε με νάρκες τον δρόμο προς την πηγή. Ου, αμέ, όσο ήθελε θα είχε. Αλλά ζει εκεί στον τόπο που χορεύουν τα συμφέροντά σου. Τίποτε άλλο, μόνο νερό.

Το βλέπεις αυτό εκεί που κοκκινίζει; Είναι ντροπή σε μάγουλο, είναι πληγή σε σώμα, είναι καρδιά που μόλις σταμάτησε. Εσύ, βέβαια, με μία κίνηση μπορείς να την δεις ολόκληρη μπροστά σου, δεν είναι τίποτα, τόσοι που σε υπηρετούν μια καρδιά στη χούφτα θα στην φέρουν όποτε το ζητήσεις. Ξέρεις πώς είναι, ε; Εγώ όχι...Βλέπεις δεν ήμουν και τόσο καλή στο μάθημα της Ανατομίας. Προτιμούσα να την αφουγκράζομαι ξαπλωμένη στο πλάι ενός εραστή, μου ήταν ευκολότερο να την αντικρίζω στα λόγια και τα έργα των ανθρώπων. Μα εσύ, ναι, είσαι τόσο λεπτολόγος....Ζυγίζεις την αλαζονεία σου με το βάρος του πόνου. Κι όμως, εκείνη η μάνα που θρηνεί, τίποτε άλλο δεν θέλει, από το να πεθάνει μετά από το παιδί της. Μετά, κατάλαβες; Ίσα και δίκαια όπως ορίζει η πλάση. Τίποτε άλλο, μόνο λίγο δίκιο.

Πιάσε εδώ. Έλα, που μου φοβάσαι κιόλας! Πιάσε, λέω, γιατί έχω αρχίσει και εξαγριώνομαι πολύ. Έτσι μπράβο....Τι νομίζεις ότι είναι; Δεν μπορείς να καταλάβεις, ε; Δεν πειράζει, θα σε βοηθήσω. Είναι η κοιλιά ενός μωρού. Μα, φυσικά, δεν με πιστεύεις; Έτσι είναι...στον κόσμο που κυβερνάς κάποια παιδιά σκελετωμένα από την πείνα, πρήζονται στην κοιλιά και τους αστραγάλους. Δεν έχουν φάει λάδι ποτέ, ίσως μόνο λίγο ψωμί, μα κι αυτό ύστερα από πολλές θυσίες, εξαθλίωση και ταπεινές διεκδικήσεις. Για λίγο ψωμί, μπορεί αυτό το παιδί μονάχα να κάνει όνειρα, μόνο για λίγο ψωμί. Κι εσύ στην ηλικία του γύρευες -τι άλλο;- μολυβένια στρατιωτάκια. Από νωρίς στα βάσανα, καημένε μου, μα μην ενοχλείσαι μια χαρά τα κατάφερες. Τούτο το παιδί, δεν ονειρεύεται τίποτα άλλο. Μόνο λίγο ψωμί.

Τις μυρίζεις τις γαρδένιες; Θα πρέπει να είσαι πολύ ευτυχής...Έτσι που σε βλέπω, δεν ξέρω αν πρέπει να σε φτύσω ή να βάλω τα γέλια με την ανοησία σου. Με την κακία που αναδύεις. Δε σου πάει το χαμόγελο, ρε φίλε, μην το παλεύεις. Τέλος. Στέκεσαι δίπλα σε δρόμους με πτώματα και μου μιλάς για λουλούδια....Θα σου πω εγώ κάτι για τα λουλούδια: Έχουν ψυχή, έχουν μιλιά και αυτό εδώ το κλωναράκι που μόλις έκοψες, κραυγάζει γοερά για την δυσωδία σου. Θα σου πω εγώ για τα λουλούδια: Εκείνη η γυναίκα που άθαφτη κείτεται παραδίπλα, ήταν πανέμορφη. Είχε μάτια με το χρώμα του σμαραγδιού και μαλλιά μαύρα σαν τον έβενο. Η αγαπημένη της δασκάλας της ήτανε και μόλις τώρα έτρεχε να πει στη μάνα της πόσο την αγαπάει. Αυτή, ήταν ένα λουλούδι. Μα την πρόλαβαν οι βουλές σου, την πρόφτασαν οι εκτελεστές σου. Για λίγη αγάπη πήγαινε, τίποτε άλλο.

Πόσο σε μισώ...Κι ας προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω την ζωή, με τούτο και με κείνο, ομορφότερη. Πασχίζω, παλεύω, λυσσάω κάθε ημέρα να σε αποτινάξω από την μνήμη της εποχής μου. Μα εσύ, εκεί....Γεύεσαι τους καρπούς της αδικίας που επέβαλλες. Νόστιμοι, ε; Καλή όρεξη! Μην το κοιτάς αυτόν τον νεαρό που τώρα πια δεν έχει πόδια, άστον...μη σου χαλάσει και την όρεξη, ντε! Ένα μόνο θα σου πω ακόμη: "Νοστιμούλα", έλεγε και την κοπέλα που αγαπούσε. Την λαχταρούσε αδιάκοπα, την κοίταζε και γέμιζε ο κόσμος όλος. Μα τι να σου λέω, εσένα...Τι να ξέρεις εσύ από πληρότητα κι αγάπη, καημένε μου...Δύστυχος είσαι τελικά. Και κείνο το παλικάρι, ξέρει καλύτερα από σένα πια, τι σημαίνει να τρέχεις ελεύθερος κυνηγώντας τη "Νοστιμούλα" σου. Τίποτε άλλο, τίποτα. Μονάχα λίγη ελευθερία.

Και τώρα, φεύγω. Εσύ, το ξέρω, θα μείνεις εδώ να γελάσεις με την αποκοτιά μου. Κάνε ό,τι θες, μη σε απασχολεί καθόλου. Εγώ πάω να γυρίσω τον κόσμο πάλι. Γύρω γύρω θα τον φέρω, ώσπου να βρω το μεγάλο όνειρό μου. Όχι νερό, όχι ψωμί, όχι δίκιο, όχι αγάπη, όχι ελευθερία. Παρά μονάχα ένα, ένα μοναχά και τίποτε άλλο. Μια αγκαλιά. Τίποτε άλλο, σου λέω, μια αγκαλιά....
 
posted by mistounou at 12:22 PM | Permalink | 6 comments
Tuesday, July 12, 2005
Ει! Άνθρωπε...


Το γνωρίζεις καλά, Άνδρα, η εσώτερη μιλιά σου βρίσκεται μέσα στις συλλαβές των ποιητών. Όποιες κι αν είναι, όσες κι αν είναι. Τι κι αν την ώρα που ο κόσμος φλεγόταν ο Οδυσσέας Ελύτης μιλούσε για του έρωτα τις περιπέτειες, τι κι αν ο Διονύσιος Σολωμός αγνάντευε "εκ του ασφαλούς" τον πόνο που σκέπαζε το Μεσολόγγι; Οι ποιητές, όταν ψιθυρίζουν απευθύνονται και σε σένα, Άνθρωπε.
Το μαντεύεις, κι ας μην το παραδέχεσαι, εσύ Γυναίκα, όλα σου τα σημάδια βρίσκονται παντού. Κανείς ακόμη δεν έχει προσδιορίσει εάν η θάλασσα ήταν αυτή που ζήλεψε τις εναλλαγές σου ή εσύ την αντέγραψες. Ποιός θα μπορούσε, άραγε ποτέ να καταλάβει γιατί τόσο με τη Σελήνη μοιάζεις; Ή πώς όλου του κόσμου τα πλάσματα συναισθάνονται την ανάγκη σου ένα παιδί να θρέψεις, να αγκαλιάσεις, να χαϊδέψεις, να χαζέψεις την ώρα που κοιμάται κι ας δικό σου δεν είναι; Και ποιος μπορεί να ξεχωρίσει την δική σου φιλαρέσκεια από αυτήν της αντιλόπης όταν κοιτά τον εαυτό της στα νερά του ποταμού;
Το 'μαθες, μικρό αγόρι; Όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν την ίδια ματιά...Ποιό ζωντανό αυτού του υπέροχου κόσμου δεν νιώθει τα μάτια του πιο ζεστά όταν η μάνα πλησιάζει; Και ποιό κουτάβι δεν λαχταρά το απλόχερο παιχνίδι; Και τι να είναι εκείνο το ιερό που κρύβεται μέσα στην πρωτογενή σου περιέργεια; Τι; Έρπεσαι, αγγίζεις, πετάς, ακούς, βλέπεις, γεύεσαι, γαργαλιέσαι, πονάς, εκπλήσσεσαι, μουρμουράς, τραγουδάς, ονειρεύεσαι, κλαις, ψάχνεις, ψάχνεις, ψάχνεις...Και υπομένεις. Ναι, υπομένεις, μωρό μου, των δυνατότερων τις βουλές ώσπου κι εσύ να μεγαλώσεις.
Κοριτσάκι, πού πας; Μη φοβάσαι, δεν είναι εδώ καμμιά "Φόνισσα" κι ας μένει η μοίρα σου πάνω κάτω η ίδια...Ναι, πολλά θα εξαρτηθούν από τον αγώνα σου να αποδεικνύεις...Είμαι όμορφη, μα όχι ανόητη. Είμαι πνευματώδης μα μπορώ να είμαι και ερωτική. Είμαι το ίδιο δυνατή με όποιον άλλο, γεννάω και μπορώ να το αντέξω. Είμαι μεγαλειώδης σαν οποιονδήποτε, έχω αποθέματα για να κατανοήσω τον όλεθρο χίλιων μαχών μαζί και να επιζήσω. Είμαι καλή μάνα κι ας κουράζομαι να ακούω τις απαιτήσεις των παιδιών μου. Είμαι καλή σύζυγος, κι ας υποδέχομαι τον άντρα μου με μια λερωμένη ποδιά στα χέρια. Είμαι κοκέτα, κι ας μην βάφομαι κάθε ημέρα. Είμαι έμπιστη κι ας λατρεύω να μαθαίνω τα ξένα μυστικά. Είμαι ένα κορίτσι, απλώς, ένα κορίτσι...
"Γιαγιά, διψάω!" Κι εσύ εκεί, πάντα εκεί η αιώνια προσωποποίηση της φροντίδας. Κι ας σε ξέχασαν παιδιά κι εγγόνια, μόλις μπόρεσαν την πόρτα σου να δρασκελίσουν. Κι ας δικαιούσαι αναμφισβήτητα να σε κοιτούν στην νιότη των ματιών σου. Κι ας εσύ προσπαθείς αδιάλλειπτα να λησμονήσεις την φθορά που το σώμα σου επισκέφθηκε, είσαι εδώ, εκεί, πέρα, κοντά, επάνω, κάτω, ολόγυρα και παντού. Παντού...μαζί με όλους όσους ετοιμάζονται ν' ανεμίσουν το μαντήλι στης ζωής το περιβόλι.
Παππού, μη νομίζεις ότι είσαι μόνο δικός μου. Κάπου αλλού, σε φωνάζουν Σαμάνο, κάπου πιο πέρα Σοφό ή Γιόγκι, ή Προφήτη, ή απλώς Πατέρα. Σε προσφέρω στης παγκόσμιας γνώσης το αλώνι, δίχως να το θέλω, δίχως, όμως, και να το μετανιώνω. Σε χαρίζω, παππούλη μου εσύ, εσύ με το μελένιο σου χαμόγελο, στα ίχνη της Ανθρώπινης Ιστορίας.
Έι, Άνθρωπε! Μόνος ποτέ σου δεν είσαι...Θες δε θες, ανήκεις στο ψηφιδωτό της πλάσης όλης.
 
posted by mistounou at 6:23 AM | Permalink | 6 comments
Friday, July 08, 2005
Δεν ξέρω γιατί...

Είμαι 27 κι αντί να περπατώ στην παραλία με κάποιον χέρι χέρι, κάθομαι και κοιτάω μια οθόνη. Δεν ξέρω γιατί...
Είναι καλοκαίρι, οι περισσότεροι κανονίζουν τις διακοπές τους, εμένα το μόνο που μου αρκεί είναι να περάσει η σημερινή μέρα. Δεν ξέρω γιατί...
Είμαι πολίτης σε μία αδίστακτη πραγματικότητα που σε θέλει πάντα σε εγρήγορση, κι όμως επιμένω να ονειροπολώ, επιμένω να αναβάλλω, επιμένω να ζω πότε σα να έχω μία αιωνιότητα μπροστά μου, πότε σα να χω μόνο λίγες στιγμές ακόμη να ζήσω. Δεν ξέρω γιατί...
Έχω κάνει φίλους και φίλους "απρόσωπους" και αρνούμαι να δω τους υπαρκτούς, αυτούς που με περιμένουν στο μπαλκόνι τους με ένα μπουκάλι κρασί. Δεν ξέρω γιατί....
Έχω πετύχει πολλά, με κόπους και θυσίες, μα είμαι ικανή να διαλύσω τα πάντα από στιγμή σε στιγμή. Δεν ξέρω γιατί...
Είμαι γυναίκα και κοιτάζομαι σπάνια στον καθρέφτη. Δεν ξέρω γιατί...
Έχω σώμα πλήρες και διστάζω να χορέψω, δεν ξέρω γιατί...
Ονειρεύομαι κάθε βράδυ κι από έναν άλλο τόπο, κι όμως, δεν έχω πάει σχεδόν πουθενά. Δεν ξέρω γιατί...
Μπορώ να καταφέρω τα πάντα εάν το θέλω, αλλά συχνά περιμένω κάποιον να με τραβήξει από την οκνηρία μου. Δεν ξέρω γιατί...
Και τώρα μόλις, που συνειδητοποιήσα ότι υπάρχουν πολλά για τα οποία θα έπρεπε να είμαι υπερήφανη, διαλέγω να δείξω την απαιδιόδοξη πλευρά μου. Δεν ξέρω γιατί...
Μόλις είδα έναν πολύ ενδιαφέροντα άνθρωπο να κάθεται μόνος μπροστά στη δική του οθόνη και κανείς μας δεν έχει τα κότσια να ρίξει μια ματιά δίπλα του, να χαμογελάσει. Δεν ξέρω γιατί...
Ξέρω ότι όλα βρίσκονται μέσα στο μυαλό μου, φτάνει να παω στο ανάλογο κουτάκι κι ως άλλη Πανδώρα να απελευθερώσω τα πάντα, μα δεν το κάνω. Διαλέγω πεισματικά να μείνω για λίγο ακόμη με την μάσκα, αυτήν που φοράω όταν θέλω να πρωταγωνιστήσω σε τραγωδία. Δεν ξέρω γιατί....
Έχω ασπαστεί το "Λίγη χαρά σ' αυτά τα σκοτεινά γραφτά" του Κ. Βάρναλη και τώρα το μόνο που κάνω είναι να αντιφάσκω. Δεν ξέρω γιατί...
 
posted by mistounou at 12:55 PM | Permalink | 18 comments
eXTReMe Tracker