Έλα εδώ....έλα εδώ σου είπα! Γιατί δεν μιλάς; Πές μου. Κάποια στιγμή, το ξέρω, θα μου παραθέσεις δείπνο και θα πιούμε στην υγεία των εξηγήσεων. Μα εγώ θέλω να μου πεις τώρα.

Κοίταξέ με. Όχι έτσι, στάσου απέναντι να σε βλέπω. Λοιπόν, ωραία, αφού δεν θέλεις να μιλήσεις, θα ηχήσω εγώ για όλους. Παρόλα αυτά το βλέμμα σου πρέπει κάπως να το τακτοποιήσουμε, δεν είναι σωστό. Με μπλοκάρει απίστευτα. Αν δεν αδειάσεις τα μάτια σου από το Εγώ σου, θα φύγω τώρα! Θα φύγω, αλλά μη νομίζεις, θα βρω τον τρόπο να σου μιλήσω αλλιώς...Θα τον βρώ τον τρόπο....Νομίζεις ότι σε απειλώ; Καθόλου, πίστεψέ με, καθόλου. Δεν είναι απειλή, είναι μία απλή διατύπωση. Είναι η γνώμη μου και τίποτε άλλο.

Άκου. Πρόσεξε! Το ακούς κι εσύ; Έτσι κάνει η ανάσα που δεν έχει πιει νερό εδώ και ώρες. Είναι κοφτή πολύ, ε; Και τραχιά....μμμμ, ναι, είναι επειδή γδέρνει τα σπλάχνα ως άνεμος πάνω σε σκασμένο δέρμα. Νερό θέλει, το καταλαβαίνεις; Τίποτε άλλο, μόνο λίγο νερό. Θα μπορούσε να το έχει εάν εσύ και λίγοι ακόμη δεν σπέρνατε με νάρκες τον δρόμο προς την πηγή. Ου, αμέ, όσο ήθελε θα είχε. Αλλά ζει εκεί στον τόπο που χορεύουν τα συμφέροντά σου. Τίποτε άλλο, μόνο νερό.

Το βλέπεις αυτό εκεί που κοκκινίζει; Είναι ντροπή σε μάγουλο, είναι πληγή σε σώμα, είναι καρδιά που μόλις σταμάτησε. Εσύ, βέβαια, με μία κίνηση μπορείς να την δεις ολόκληρη μπροστά σου, δεν είναι τίποτα, τόσοι που σε υπηρετούν μια καρδιά στη χούφτα θα στην φέρουν όποτε το ζητήσεις. Ξέρεις πώς είναι, ε; Εγώ όχι...Βλέπεις δεν ήμουν και τόσο καλή στο μάθημα της Ανατομίας. Προτιμούσα να την αφουγκράζομαι ξαπλωμένη στο πλάι ενός εραστή, μου ήταν ευκολότερο να την αντικρίζω στα λόγια και τα έργα των ανθρώπων. Μα εσύ, ναι, είσαι τόσο λεπτολόγος....Ζυγίζεις την αλαζονεία σου με το βάρος του πόνου. Κι όμως, εκείνη η μάνα που θρηνεί, τίποτε άλλο δεν θέλει, από το να πεθάνει μετά από το παιδί της. Μετά, κατάλαβες; Ίσα και δίκαια όπως ορίζει η πλάση. Τίποτε άλλο, μόνο λίγο δίκιο.

Πιάσε εδώ. Έλα, που μου φοβάσαι κιόλας! Πιάσε, λέω, γιατί έχω αρχίσει και εξαγριώνομαι πολύ. Έτσι μπράβο....Τι νομίζεις ότι είναι; Δεν μπορείς να καταλάβεις, ε; Δεν πειράζει, θα σε βοηθήσω. Είναι η κοιλιά ενός μωρού. Μα, φυσικά, δεν με πιστεύεις; Έτσι είναι...στον κόσμο που κυβερνάς κάποια παιδιά σκελετωμένα από την πείνα, πρήζονται στην κοιλιά και τους αστραγάλους. Δεν έχουν φάει λάδι ποτέ, ίσως μόνο λίγο ψωμί, μα κι αυτό ύστερα από πολλές θυσίες, εξαθλίωση και ταπεινές διεκδικήσεις. Για λίγο ψωμί, μπορεί αυτό το παιδί μονάχα να κάνει όνειρα, μόνο για λίγο ψωμί. Κι εσύ στην ηλικία του γύρευες -τι άλλο;- μολυβένια στρατιωτάκια. Από νωρίς στα βάσανα, καημένε μου, μα μην ενοχλείσαι μια χαρά τα κατάφερες. Τούτο το παιδί, δεν ονειρεύεται τίποτα άλλο. Μόνο λίγο ψωμί.

Τις μυρίζεις τις γαρδένιες; Θα πρέπει να είσαι πολύ ευτυχής...Έτσι που σε βλέπω, δεν ξέρω αν πρέπει να σε φτύσω ή να βάλω τα γέλια με την ανοησία σου. Με την κακία που αναδύεις. Δε σου πάει το χαμόγελο, ρε φίλε, μην το παλεύεις. Τέλος. Στέκεσαι δίπλα σε δρόμους με πτώματα και μου μιλάς για λουλούδια....Θα σου πω εγώ κάτι για τα λουλούδια: Έχουν ψυχή, έχουν μιλιά και αυτό εδώ το κλωναράκι που μόλις έκοψες, κραυγάζει γοερά για την δυσωδία σου. Θα σου πω εγώ για τα λουλούδια: Εκείνη η γυναίκα που άθαφτη κείτεται παραδίπλα, ήταν πανέμορφη. Είχε μάτια με το χρώμα του σμαραγδιού και μαλλιά μαύρα σαν τον έβενο. Η αγαπημένη της δασκάλας της ήτανε και μόλις τώρα έτρεχε να πει στη μάνα της πόσο την αγαπάει. Αυτή, ήταν ένα λουλούδι. Μα την πρόλαβαν οι βουλές σου, την πρόφτασαν οι εκτελεστές σου. Για λίγη αγάπη πήγαινε, τίποτε άλλο.

Πόσο σε μισώ...Κι ας προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω την ζωή, με τούτο και με κείνο, ομορφότερη. Πασχίζω, παλεύω, λυσσάω κάθε ημέρα να σε αποτινάξω από την μνήμη της εποχής μου. Μα εσύ, εκεί....Γεύεσαι τους καρπούς της αδικίας που επέβαλλες. Νόστιμοι, ε; Καλή όρεξη! Μην το κοιτάς αυτόν τον νεαρό που τώρα πια δεν έχει πόδια, άστον...μη σου χαλάσει και την όρεξη, ντε! Ένα μόνο θα σου πω ακόμη: "Νοστιμούλα", έλεγε και την κοπέλα που αγαπούσε. Την λαχταρούσε αδιάκοπα, την κοίταζε και γέμιζε ο κόσμος όλος. Μα τι να σου λέω, εσένα...Τι να ξέρεις εσύ από πληρότητα κι αγάπη, καημένε μου...Δύστυχος είσαι τελικά. Και κείνο το παλικάρι, ξέρει καλύτερα από σένα πια, τι σημαίνει να τρέχεις ελεύθερος κυνηγώντας τη "Νοστιμούλα" σου. Τίποτε άλλο, τίποτα. Μονάχα λίγη ελευθερία.

Και τώρα, φεύγω. Εσύ, το ξέρω, θα μείνεις εδώ να γελάσεις με την αποκοτιά μου. Κάνε ό,τι θες, μη σε απασχολεί καθόλου. Εγώ πάω να γυρίσω τον κόσμο πάλι. Γύρω γύρω θα τον φέρω, ώσπου να βρω το μεγάλο όνειρό μου. Όχι νερό, όχι ψωμί, όχι δίκιο, όχι αγάπη, όχι ελευθερία. Παρά μονάχα ένα, ένα μοναχά και τίποτε άλλο. Μια αγκαλιά. Τίποτε άλλο, σου λέω, μια αγκαλιά....