Tuesday, July 12, 2005
Ει! Άνθρωπε...
Το γνωρίζεις καλά, Άνδρα, η εσώτερη μιλιά σου βρίσκεται μέσα στις συλλαβές των ποιητών. Όποιες κι αν είναι, όσες κι αν είναι. Τι κι αν την ώρα που ο κόσμος φλεγόταν ο Οδυσσέας Ελύτης μιλούσε για του έρωτα τις περιπέτειες, τι κι αν ο Διονύσιος Σολωμός αγνάντευε "εκ του ασφαλούς" τον πόνο που σκέπαζε το Μεσολόγγι; Οι ποιητές, όταν ψιθυρίζουν απευθύνονται και σε σένα, Άνθρωπε.
Το μαντεύεις, κι ας μην το παραδέχεσαι, εσύ Γυναίκα, όλα σου τα σημάδια βρίσκονται παντού. Κανείς ακόμη δεν έχει προσδιορίσει εάν η θάλασσα ήταν αυτή που ζήλεψε τις εναλλαγές σου ή εσύ την αντέγραψες. Ποιός θα μπορούσε, άραγε ποτέ να καταλάβει γιατί τόσο με τη Σελήνη μοιάζεις; Ή πώς όλου του κόσμου τα πλάσματα συναισθάνονται την ανάγκη σου ένα παιδί να θρέψεις, να αγκαλιάσεις, να χαϊδέψεις, να χαζέψεις την ώρα που κοιμάται κι ας δικό σου δεν είναι; Και ποιος μπορεί να ξεχωρίσει την δική σου φιλαρέσκεια από αυτήν της αντιλόπης όταν κοιτά τον εαυτό της στα νερά του ποταμού;
Το 'μαθες, μικρό αγόρι; Όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν την ίδια ματιά...Ποιό ζωντανό αυτού του υπέροχου κόσμου δεν νιώθει τα μάτια του πιο ζεστά όταν η μάνα πλησιάζει; Και ποιό κουτάβι δεν λαχταρά το απλόχερο παιχνίδι; Και τι να είναι εκείνο το ιερό που κρύβεται μέσα στην πρωτογενή σου περιέργεια; Τι; Έρπεσαι, αγγίζεις, πετάς, ακούς, βλέπεις, γεύεσαι, γαργαλιέσαι, πονάς, εκπλήσσεσαι, μουρμουράς, τραγουδάς, ονειρεύεσαι, κλαις, ψάχνεις, ψάχνεις, ψάχνεις...Και υπομένεις. Ναι, υπομένεις, μωρό μου, των δυνατότερων τις βουλές ώσπου κι εσύ να μεγαλώσεις.
Κοριτσάκι, πού πας; Μη φοβάσαι, δεν είναι εδώ καμμιά "Φόνισσα" κι ας μένει η μοίρα σου πάνω κάτω η ίδια...Ναι, πολλά θα εξαρτηθούν από τον αγώνα σου να αποδεικνύεις...Είμαι όμορφη, μα όχι ανόητη. Είμαι πνευματώδης μα μπορώ να είμαι και ερωτική. Είμαι το ίδιο δυνατή με όποιον άλλο, γεννάω και μπορώ να το αντέξω. Είμαι μεγαλειώδης σαν οποιονδήποτε, έχω αποθέματα για να κατανοήσω τον όλεθρο χίλιων μαχών μαζί και να επιζήσω. Είμαι καλή μάνα κι ας κουράζομαι να ακούω τις απαιτήσεις των παιδιών μου. Είμαι καλή σύζυγος, κι ας υποδέχομαι τον άντρα μου με μια λερωμένη ποδιά στα χέρια. Είμαι κοκέτα, κι ας μην βάφομαι κάθε ημέρα. Είμαι έμπιστη κι ας λατρεύω να μαθαίνω τα ξένα μυστικά. Είμαι ένα κορίτσι, απλώς, ένα κορίτσι...
"Γιαγιά, διψάω!" Κι εσύ εκεί, πάντα εκεί η αιώνια προσωποποίηση της φροντίδας. Κι ας σε ξέχασαν παιδιά κι εγγόνια, μόλις μπόρεσαν την πόρτα σου να δρασκελίσουν. Κι ας δικαιούσαι αναμφισβήτητα να σε κοιτούν στην νιότη των ματιών σου. Κι ας εσύ προσπαθείς αδιάλλειπτα να λησμονήσεις την φθορά που το σώμα σου επισκέφθηκε, είσαι εδώ, εκεί, πέρα, κοντά, επάνω, κάτω, ολόγυρα και παντού. Παντού...μαζί με όλους όσους ετοιμάζονται ν' ανεμίσουν το μαντήλι στης ζωής το περιβόλι.
Παππού, μη νομίζεις ότι είσαι μόνο δικός μου. Κάπου αλλού, σε φωνάζουν Σαμάνο, κάπου πιο πέρα Σοφό ή Γιόγκι, ή Προφήτη, ή απλώς Πατέρα. Σε προσφέρω στης παγκόσμιας γνώσης το αλώνι, δίχως να το θέλω, δίχως, όμως, και να το μετανιώνω. Σε χαρίζω, παππούλη μου εσύ, εσύ με το μελένιο σου χαμόγελο, στα ίχνη της Ανθρώπινης Ιστορίας.
Έι, Άνθρωπε! Μόνος ποτέ σου δεν είσαι...Θες δε θες, ανήκεις στο ψηφιδωτό της πλάσης όλης.
This comment has been removed by a blog administrator.