-Άγιος ο Θεός...

Καμμιά δεκαπενταριά πεντάχρονα στη σειρά παραταγμένα. Η δασκάλα, αδύνατη, ψηλή -υπερβολικά ψηλή στα μάτια τους- με φούστα μακριά εμπριμέ και μπλούζα μαύρη ζιβάγκο να στέκεται απέναντί τους. Δυο τρία πιτσιρίκια βαριούνται και γέρνουν τα κορμιά τους στον τοίχο, ένα ξανθό κοριτσάκι παίζει με τα κρόσια που κρέμονται από τα μποτάκια της, τα υπόλοιπα προσπαθούν να μιμηθούν την "Κυρία".

-Ελάτε παιδιά, πάμε όλοι μαζί! Ελενίτσα, άστα αυτά τώρα! Βάλε το χεράκι το "καλό" στο μετωπάκι. Έτσι, μπράβο. Και πάμε: Άγιος ο Θεός....Νικολάκη! Το "καλό" χέρι είπαμε...Βλέπεις; Αυτό που βάζω κι εγώ...(Αν το ντοκουμέντο ήταν αποκλειστικά ηχητικό, τα συμπεράσματα του αυτήκοου μάρτυρα θα παρέπεμπαν σε κάτι μάλλον "πικάντικο").

-Μα ποιο είναι το "καλό" χελάκι, κυλία;

-Το δεξί, Νικολάκη, το δεξί. Με ποιο χεράκι γράφουμε;

Ο πιτσιρίκος κοιτάζει με απορία τα χέρια του, λες και τα βλέπει πρώτη φορά. Μετά από πολλή σκέψη, ανασηκώνει διστακτικά το αριστερό και της το δείχνει.

-Αυτό, κυλία;

-Όχι, Νικολάκη μου! Πετράκηηηη! Ησυχία...Ναι...Νικολάκη, με το άλλο χέρι γράφουμε.

-Αυτό, κυλία;

Έχει σηκώσει και το άλλο χέρι τώρα, με αποτέλεσμα ο πιτσιρίκος να αναβιώνει την τρομερή σκηνή που είδε εχθές στο γουέστερν κρυφά. (Και τώρα, λέει, έρχεται ο πιστολέρο και φωνάζει: "Ψηλά τα χέρια!". Πολύ θα ήθελε να είναι ο πιστολέρο, αλλά η ζωή τα φέρνει αλλιώς...).

-Μπράβοοο...Κατέβασε το άλλο χεράκι τώρα...

-Γιατί, κυλία;

-Δεν μας χρειάζεται τώρα, Νικολάκη μου....Θα μάθουμε πώς να κάνουμε το σταυρό μας τώρα. Λοιπόν, ένωσε τα δακτυλάκια σου όπως εγώ και ακούμπησέ το στο μετωπάκι. Ελάτε όλοι μαζί παιδιά. Μα άσε τώρα Πετράκη τώρα την κουρτίνα!

-Κυία! Πενάει το σκουπιδιάϊκο! (Ο Πετράκης).

-Σκου-πι-διαρι-κο! Σκου-πι-διάρι-κο! (Όλοι μαζί).

Τα πιτσιρίκια σε έξαλλη κατάσταση, έχουν βγάλει τα κεφάλια τους έξω από το παράθυρο και θαυμάζουν το ίνδαλμά τους. Για την ακρίβεια, ένα φυσιολογικό παιδάκι γοητεύεται περισσότερο από τα "ίου ίου" της Πυροσβεστικής ή από τις σειρήνες της Αστυνομίας (άσχετα αν τα περισσότερα από αυτά θα αλλάξουν γνώμη στο μέλλον για τις τελευταίες), αλλά ο Πετράκης κατά έναν περίεργο τρόπο έχει συνδυάσει τους οδοκαθαριστές με τον Spiderman, οπότε και φρόντισε να εμφυσήσει αυτήν του την πεποίθηση σε όλη την υπόλοιπη τάξη. Πανζουρλισμός, τα κοριτσάκια να ουρλιάζουν εκστατικά (τύφλα να 'χουν οι Ρουβίτσες) και τ' αγοράκια να βαθαίνουν τη φωνή τους -όσο να πεις, κάτι μπάσα τα πιάνουν- και να λένε ρυθμικά "Σκου-πι-διαρι-κο!", συνεχώς.

Η δασκάλα κάνει τον σταυρό της να την βοηθήσει ο Πανάγαθος να τα βγάλει πέρα και σήμερα με τη "Σκουπιδομανία" που εξαπλώθηκε βροντερή.

-Ελάτε, παιδιά, ηρεμία!

-Κύιεε...είσαι σκουπιδιάης;

Ο Πετράκης έχει γουρλώσει τα μάτια και κοιτάει τον "σκουπιδιάη" που στέκεται ακριβώς έξω από το παράθυρο, ως να 'χε μπροστά του τον Spiderman, Superman, θρυλικούς δεινόσαυρους, τόνους παγωτού σοκολάτας και γρανίτες, ένα εκατομμύριο σακουλάκια δρακουλίνια και τον ίδιο τον Δράκουλα σε ένα πακέτο. Δέος! Δεν ξέρει ακόμη τι είναι το αυτόγραφο, του αρκεί μόνο μία απάντηση από τον ήρωά του. Φυσικά, ο άνθρωπος -ο "σκουπιδιάης"- συνηθισμένος να τον αντικρίζει με οίκτο η πλειοψηφία των συμπολιτών του, δεν μπορεί να φανταστεί ότι μέσα στο μυαλό του μπόμπιρα, είναι κάτι πολύ περισσότερο από σούπερ ήρωας. Κάνει έναν μορφασμό απογοητευμένος, σα να σκέφτεται: "Δεν έχουν πού να ξεσπάσουν τα κακομαθημένα..." κι απομακρύνεται συνεχίζοντας τη δουλειά του.

-Ιιιι...Πετράκη! Τί είναι αυτά που ρωτάς τον άνθρωπο;

-Μα γιατί κυία;! Θέλω να του μιλήσω. Κύιε σκουπιδιάηηη! Να σας πω...

Η δασκάλα κλείνει το παράθυρο βιαστικά, μπας και συμμαζέψει το χάος. Τα πιτσιρίκια σε πλήρη αποδιοργάνωση...

-Η-ΣΥ-ΧΙ-Α!!

Σα να ηρεμούν λίγο, τα βάζει πάλι στη σειρά.

-Λοιπόν...Πάμε, όπως είπαμε. Με το "καλό" το χεράκι και: Άγιος ο Θεός...Νικολάκη, τι είπαμε; Το "καλό" χεράκι...

-Τσέχασα ποιο είναι, κυλία...

-Είπαμε, Νικολάκη, το χεράκι που γράφουμε.

Σηκώνει το αριστερό και πάλι.

-Όχι αυτό, Νικολάκη μου, όχι αυτό!

Σηκώνει και το δεξί.

-Αυτό. Πάμε...

Ο μικρός, μένει και με τα δύο χέρια ψηλά και την κοιτάζει με το πιο αθώο βλέμμα του κόσμου.

-Άγιος ο Θεός...Νικολάκη, έλα κι εσύ. Ξεκίνα με το "καλό" το χεράκι όπως είπαμε.

-Αυτό, κυλία;

Της δείχνει το δεξί.

-Μπρρρρράβο, Νικολάκη!

Ο Νικολάκης εξακολουθεί να βρίσκεται μπροστά από τον πιστολέρο της χθεσινής ταινίας...

-Άσε το άλλο χέρι, Νικολάκη...

-Πού να το πάω, κυλία;

Με τα πολλά, έμαθε όλη η τάξη να κάνει το σταυρό της και μάλιστα με εξαιρετική επιτυχία. Κι αν δεν, θα συναντούσαν πολλούς πρόθυμους δασκάλους στην πορεία. Αλλά, σαν να μου φαίνεται πως σε αυτήν την ίδια πορεία, ο Spiderman και ο "Σκουπιδιάης" δεν ήταν πλέον ένα και το αυτό.

(Συνεχίζεται.)