...ξέρω ότι έρχεσαι και με κοιτάζεις.
Και μου λες, "σσσ...κοιμήσου, κοιμήσου κι άλλο".
Και μου λες, "μη φοβάσαι...".
Και μου λες, "εγώ είμαι εδώ".
Και ζηλεύεις που για ακόμη μια φορά "ταξιδεύω" μόνη μου.
Κι αναρωτιέσαι, τι άραγε να μου συμβαίνει "εκεί".
Κι όταν ξεστομίζεις το "εκεί", τρομάζεις λίγο.
Και μετά εύχεσαι να είναι "εκεί" όλα τα ξυπόλητα παιδιά της Σύμης, της Καναπίτσας* και του Αρτεμισίου** μαζί μου.
Και θαρρείς πως "εκεί" ο ήλιος δεν είναι τόσο επικίνδυνος, μπορώ να κάτσω όσο θέλω.
Κι αρχίζεις να πιστεύεις ότι κανένα καβούρι, κανένας αχινός και κανένα πετραδάκι δεν μπορεί "εκεί" να πληγώσει τα γυμνά μου πέλματα.
Και, ναι, το πιστεύεις πια, τώρα είναι κιόλας μια τελευταία ημέρα καλοκαιρινή.
Και, λαχταράς να προλάβω να δω τα δελφίνια στο ταξίδι της επιστροφής τους.
Και θέλεις πολύ να πλουτίσω με την εικόνα τους.
Και δεν ανησυχείς άμα πεινάω ή όχι. Ούτε αν θέλω νερό. Είμαι "εκεί".
Και δεν σε πειράζει που το φόρεμά μου είναι πιτσιλισμένο με αρμύρα. Και τι έγινε; Είμαι "εκεί".
"Εκεί", στα όνειρά μου.
Αφιερωμένο σε όλες τις μαμάδες. Σ' αυτές που ενώ φοβούνται πολύ, αφήνουν περήφανες τα παιδιά τους να διεκδικήσουν την δική τους θέση στο ταξίδι της ζωής. Και σ' εκείνες που δεν φοβήθηκαν ποτέ. Δεν είναι γιορτή της μητέρας, αλλά ποιος νοιάζεται τώρα...
**Αρτεμίσιο: Βουνό της Αργολίδας.
Είναι σημαντικό να αφήνεις το παιδί να μαθαίνει από τα λάθη του και να κάνει τις επιλογές του. Μανούλα το ξέρω πονάς αλλά δεν έχω καν το δικαίωμα να σου φορτώσω τον δικό μου σταυρό, ούτε να σε βρίζω μετά για δικές σου επιλογές που εγώ δεν συμφωνούσα...