Στο σχολείο, είχα πάντα την εντύπωση ότι με ήξερε μόνο η διπλανή μου και οι καθηγητές -αναγκαστικά κι αυτοί...Καλή μαθήτρια, δε λέω, αλλά η λέξη "χαβαλές", δεν μου έλεγε τίποτα, ήμουν άκρως συνεσταλμένη και σοβαρή, κάτι που, τουλάχιστον για τους συμμαθητές μου αποτελούσε βασικό παράγοντα για να μην ασχολούνται μαζί μου. Τώρα, το ότι άπαξ και έκανε κάποιος λίγη παρέα με εμένα ανακάλυπτε ότι γελούσα χωρίς να τσιγκουνεύομαι και εκτιμούσα δεόντως το καλό χιούμορ, διόλου δεν με βοήθησε...Διότι, ως πεισματάρα ήθελα πάντα να το δουν οι άλλοι πρώτα. Το να αποκαλύψω πτυχές του εαυτού μου, αρεστές στους άλλους, για να με προσέξουν περισσότερο, μου φαινόταν πάντα σα να ζητιανεύω.

Αλλά, έβλεπα κάποια άτομα τα οποία, χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο ήταν πάντα δημοφιλή. Όλοι τα γνώριζαν, οι μισοί τα ήθελαν στην ομήγυρή τους, οι άλλοι μισοί ήταν ήδη στην ομήγυρή τους. Μα τι; Τι έκαναν εκείνοι; Μήπως ήταν, απλώς, ο εαυτός τους; Ή μήπως δεν ήταν ο εαυτός τους; Ποτέ δεν το κατάλαβα.

Το ίδιο μοτίβο, συνεχίστηκε και στη μετέπειτα πορεία μου. Και σιγά σιγά κατάλαβα, ότι μπορεί να μην ήμουν η σούπερ δημοφιλής, ήμουν όμως ένα άτομο το οποίο όσοι είχαν καταλάβει και γνωρίσει καλά, το θεωρούσαν θετικό στοιχείο και αναγκαίο "κακό" στην καθημερινότητά τους. Πάλι, όμως, δημοφιλής δεν ήμουν. Και έβλεπα πάλι, κάποιους κάποιους να απασχολούν όλους τους υπόλοιπους, να θέλουν όλοι να τους κουτσομπολέψουν, να τους σχολιάσουν με οποιοδήποτε τρόπο, ας ήταν και αρνητικός. Ποτέ δεν μπόρεσα να μάθω το μυστικό τους. Όχι, δεν ήθελα να το υιοθετήσω, απλά περίεργη ήμουν. Γιατί, οι δημοφιλείς, είναι λίγοι, ελάχιστοι...

Και στη δουλειά τα ίδια. Σε όποια δουλειά έπιασα. Και στη Σχολή. Σε όποια σχολή πήγα. Και στη γειτονιά. Σε όποια γειτονιά έμεινα. Παντού, η επέλαση των δημοφιλών. Τόσο με στοίχειωσε η απορία, που οι λογής λογής επώνυμοι στα ΜΜΕ, διόλου δεν με εκπλήσσουν πλέον. Αυτοί, είναι φως φανάρι το πώς τα κατάφεραν. Εγώ μιλάω για "κοινούς θνητούς" που έχουν πετύχει να έχουν στην ατζέντα τους 1000 τηλεφωνικές επαφές και να δέχονται τουλάχιστον 100 τηλεφωνήματα την ημέρα -χώρια τα μηνύματα...Και να σκεφτείς, ότι δεν είναι ούτε στελέχη σε πολυεθνική, απλοί άνθρωποι που μπορεί να κρατάνε ένα μαγαζάκι σε ένα δρομάκι, σε ένα χωριουδάκι. Μα πώς; Πώς;

Την απάντηση την πήρα, όταν μία μέρα, ένα αρκετά δημοφιλές άτομο μου είπε: "Κοίταξε, εγώ μπορώ να πάω παντού και να κάνω παρέα με οποιονδήποτε. Αν, τέλος πάντων, δεν μπορώ να πιω ένα καφέ με κάποιον που πραγματικά θέλω, θα τηλεφωνήσω στον τάδε, κι ας έχω να τον δω ένα χρόνο. Δεν έχω κολλήματα!"

Ω, ναι; Ναι...Ε, τότε, λυπάμαι...Λυπάμαι που δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι περνάω καλά με κάποιον που αν μη τι άλλο, για να μην τον έχω δει εδώ και ένα χρόνο, πα να πει, ότι δεν είμαστε πλασμένοι για να κάνουμε παρέα...Και δε λέω, να είναι ο άλλος π.χ. Αγγλία για σπουδές, λέω για ανθρώπους που ζουν στη δίπλα γειτονιά. Λυπάμαι, μα δεν μπορώ να χαραμίσω ούτε μία ώρα για να γεμίσω απλώς τη μοναξιά μου, πίνοντας καφέ, τσάι, κρασί ή ό,τι άλλο με κάποιον που δεν έχω πραγματικά κάτι να πω. Δεν θέλω, στο κάτω κάτω, απλώς κάτι να λέω, θέλω να επικοινωνώ. Κι όταν δεν υπάρχει κάποιος να επικοινωνήσω, έχω τον εαυτό μου. Μια χαρά τα λέμε! Του μιλάω, μου μιλάει, τον ρωτάω, μου απαντάει και ο διάλογος παίρνει την ανιούσα. Μα, να, που από την πολλή συζήτηση ξεχάσαμε τη σιωπή.

Έναν άνθρωπο να πάω για καφέ! Τώρα! Κι ας έχω να τον δω ένα χρόνο. Κι ας μην τον έχω δει ποτέ, βρε αδερφέ. Άνθρωπος να 'ναι, μου αρκεί, απλώς, να πίνει καφέ...

Μήπως έχω πρόβλημα; (Λέω, μήπως...)