Στέκεσαι πλάι στον «κακό» το λύκο. Αυτόν που πάντα πρέπει ο καλός να τον σκοτώσει για να κατακρημνιστεί το άδικο από αυτόν τον κόσμο. Του μιλάς, του γελάς και του λες υπερήφανα πως εσύ διαλέγεις να είσαι μαζί του. Με το δικό του μέρος.

Μαζί με τον όφφι…Που αν δεν ήταν οι πρωτόπλαστοι και οι αστείες ιστορίες τους, δεν θα ‘ταν για τα παιδιά παρά ένα από τα ομορφότερα ζωντανά σε τούτον τον πλανήτη. Σαν και σένα, ίσως κάποια στιγμή, βλέποντας μια δεντρογαλιά να πετά από πάνω τους, να ένιωθαν μονάχα δέος για την ομορφιά της.

Συνωμοτείς με όλα τα στοιχειά, αφού θέλησες να πιστέψεις περισσότερο εκείνες τις διηγήσεις που τα θέλουν να προστατεύουν του σπιτιού σου τα όρια. Όχι, αρνείσαι να ασπαστείς όλες εκείνες τις μιλιές που εξοστρακίζουν τα στοιχειά σε φλεγόμενα καζάνια.

Και ποτέ σου, μα ποτέ δεν σκιάχτηκες από το απόλυτο μαύρο μιας γαλής…Τις αγαπάς τις ψιψίνες, τις λατρεύεις όπως είναι. Με τις ρίγες τους, με τις πιτσιλωτές τους μουσούδες, με ό,τι αυτές προικίστηκαν…

Με το δίκιο του Δράκου και του μονόφθαλμου γίγαντα, αυτούς τους πάντα περιθωριοποιημένους στα μάτια των παραμυθάδων, τους φαντάζεσαι να χουχουλιάζουν ένα κρύο βράδυ τρώγοντας τη σουπίτσα τους με λαχανικά. Και να μονολογούν, οι καημένοι, ποιος τάχα έβγαλε τη φήμη ότι τους αρέσει να τρώνε μέχρι και ανθρώπους.

Κάπου εκεί, διαλέγεις να χορέψεις μαζί με δυο λάμιες που, τελικά, δεν είναι τίποτε άλλο από γυναίκες που κανείς δεν τις κατάλαβε. Ζουν αλλού, με άλλους όρους, σε έναν κόσμο που τόλμησαν μόνες τους να πλάσουν. Δίπλα στα δέντρα, με μαλλιά ξέπλεκα, να αρθρώνουν τραγούδια για τη σελήνη και τη γυναικεία οδύνη.

Και δεν ξεχνάς, κάθε πρωί, να χαρίσεις ένα χαμόγελο στο κάδρο που κρέμεται πάνω από τον καθρέφτη σου. Είναι μέσα του ζωγραφισμένη μία αλεπουδίτσα. «Οπλισμένη» με το υπέροχο πορτοκαλί του κόσμου και με μία φαιά ουσία που μόνο πανούργα δεν σου μοιάζει.

Ο Γέρος και η Γριά, εσένα σου φαίνονται ως σεβάσμιες μορφές του παρελθόντος κι αν είπαν μια κουβέντα παραπάνω…δεν πειράζει. Με το δίκιο του Δράκου, κάθε πλάσμα δικαιούται την όμορφη πλευρά του.