Μόλις έφυγε και μ' άφησε με την εσώτερη γυναίκα να συνομιλώ.

-Τι λες;
-Ωραίος...
-Όταν λες, "ωραίος";...
-Με μάτια ζεστά...(δειλιάζει)
-...(σωπαίνει)
-Να, είναι που μου αρέσουν τα ζεστά μάτια. Τόσο θερμά ήταν, που δεν θυμάμαι το χρώμα τους. Και τα χείλη του...ξέρεις....(χαμογελάει ντροπαλά)...
-Τι;
-Είναι φτιαγμένα για να φιλούν...Το βρίσκεις χαζό, μήπως;
-Εσύ πώς το βρίσκεις;
-Νομίζω ότι λέω μαλακίες τώρα.
-...(την κοιτά με ένα βλέμμα σχεδόν παγωμένο, λες κι έγινε ξαφνικά καθρέφτης της που στάθηκε φωτογραφικά στο συναίσθημα της αλλοπρόσαλλης αμηχανίας)...
-Μα, αφού δεν πρόκειται να τον ξαναδώ, γιατί να φτιάξω σενάρια; Αν αρχίσω να χτίζω την εικόνα του με πινελιές δικές μου, θα μείνω με περισσότερες απορίες. Στο τέλος...αχ, δεν μπορώ! Πες κάτι...
-Τι αισθάνεσαι τώρα;
-Υπέροχα. Υπέροχα είναι που νιώθω το δέρμα μου να ριγά ξανά. Είχα τόσο καιρό, ξέρεις...(χαμογελά και κατεβάζει το βλέμμα της συνεσταλμένα)...
-Είχες καιρό να ερωτευτείς, ε; Το ξέρω. Κι επειδή; Ασ' το να γίνει, άφησέ το.
-Θα το αφήσω αν τον δω την επόμενη φορά. Τότε θα πω ότι ίσως να είναι η ώρα να ερωτευτώ και πάλι.
-Μα ποιον κοροϊδεύεις; Έχεις ερωτευτεί ήδη!
-Βλακείες, αύριο θα τον έχω ξεχάσει. Κι αν όχι αύριο, μεθαύριο. Αλλά, με τρώει η αγωνία...Τι λες να σκέφτηκε αυτός για μένα;
-Αυτό, εσύ το ξέρεις καλύτερα από εμένα.
-Εγώ, λεώ ότι του έμεινα αδιάφορη.
-Κι από πού το συμπέρανες αυτό;
-Όταν με χαιρέτησε, με φίλησε στο μάγουλο. Κι ένας ερωτευμένος, ή που δεν θα αντέξει το άγγιγμά σου, ή που θα σε αδράξει παθιασμένος.
-Πρώτη φορά σε είδε...u know;
-Τότε, αν είχε νιώσει όπως εγώ, δεν θα τολμούσε να με αγγίξει. Εγώ, αχ....τι κάθομαι και λέω...Τι κάθομαι και λέω!
-Εσύ...(σαν δασκάλα που σε βοηθάει να πεις το μάθημα, λέγοντάς σου την πρώτη λέξη της φράσης)...
-Εγώ...
-Ναι.
-Όταν νιώσω έτσι για κάποιον που τον βλέπω πρώτη φορά, μαγεύομαι. Είμαι σε άλλο χωροχρόνο. Πώς να το πω...Νιώθω ότι αν αγγίξω τον άλλον, θα χαθεί. Έτσι απλά. Θα χαθεί.
-Δεν είναι όλοι έτσι...Ήξερα κάποιον που ποθούσε έστω ένα άγγιγμα πριν φύγει. Ακόμη κι αν ήταν επιπόλαιο, ακόμη και τυχαίο. Είναι μερικοί, που φοβούνται περισσότερο από εσένα ότι θα χαθεί η συνεύρεσή σας, και τότε επειδή ακριβώς θα ήθελαν να σε έχουν ολόκληρη "κλέβουν" ό,τι μπορούν. Μπορεί αυτό το φιλί, να μην είναι και τόσο αθώο ή αδιάφορο-όπως θέλεις πες το- μπορεί να είναι ένα "αντίο" πολύ πιο τρυφερό από όσο φαντάζεσαι.
-Όχι.
-Όχι;
-Όχι.
-Μα και τι να θέλει από εμένα;
-Μα και γιατί να μη θέλει εσένα;
-Είμαι χοντρή.
-Επ! Τι έχουμε πει;
-Γιατί; Αφού έτσι είναι...
-Μπορεί να μην τον νοιάζει και τόσο. Κι εξάλλου, δεν είσαι χοντρή. Είναι υποκειμενικό αυτό-
-(την κόβει) και καθαρά υποκειμενικά είμαι χοντρή. Αν το πιστεύω εγώ, έτσι είναι.
-Έστω. Είμαι ο εαυτός σου και οφείλω να σεβαστώ ακόμη και τις εμμονές σου. Έχω φωνή, αλλά όχι πιο δυνατή από τη δική σου. Αν μιλάς, εγώ ψυθιρίζω, αν κλαις, εγώ βουρκώνω, αν γελάς, εγώ χαμογελώ, αν σωπαίνεις, εγώ τραγουδάω...Έστω, λοιπόν, είσαι χοντρή. Γιατί αποκλείεις το να έχει δει κάτι άλλο σε σένα;
-Σαν τι;
-Θες κομπλιμέντα τώρα;
-Έλα...μη μου το κάνεις αυτό!
-Όχι, πες μου μόνη σου, τι άλλο θα μπορούσε να δει σε εσένα αυτός ο άνθρωπος -και ο κάθε άνθρωπος. Εσύ θα μου πεις.
-...(σωπαίνει απογοητευμένη)
-Ακούω.
-Έχω ωραίο χαμόγελο. (Την κοιτά για να δει αν συμφωνεί, μα η άλλη στέκει ακλόνητη, δεν κάνει ούτε ένα νεύμα). Είμαι γλυκιά, πιστεύω, κι έχω όμορφο πρόσωπο...Σκατά!
-Δεν πρόκειται να κουραστώ...Εγώ, το παιχνίδι σου θα παίξω, αφού το θες. Αλλά εσύ θα είσαι αυτή που θα εξοντωθεί αν συνεχίσεις έτσι.
-Μου αρέσει! Αλλά δεν πρέπει να μου αρέσει...Θα πληγωθώ περιμένοντας τις πιθανότητες και τις συμπτώσεις.
-Όλα μια σύμπτωση είναι, μικρή μου. Τα πάντα.
-Και νιώθω τόσο άδεια, τώρα που έφυγε. Είχα μήνες πολλούς να μιλήσω με κάποιον και να ξεχάσω τα πάντα. Φύγαν όλα τα φαντάσματα και οι σκιές, ακόμη και συ, ήσουν άφαντη. Έδωσα ρεσιτάλ σήμερα, το ξέρεις; Ήμουν πρωταγωνίστρια, ήμουν εκεί μόνη, πλήρης, και η φωνή μου με κατέκλυσε, η παρουσία του με γέμισε κι ένιωσα αυτάρκης, μετά από τόσο καιρό ζωντανή.
-Δεν ήταν ωραίο;
-Ήταν, αλλά θέλω κι άλλο.
-Για σκέψου. Είσαι τυχερή. Έζησες. Με μια ματιά και λίγες κουβέντες, έζησες ολόκληρη ζωή. Δεν υπερβάλλω, απλά συμπύκνωσες μέσα σε δυο ώρες όλο το μέλλον κι όλο το παρελθόν που θα μπορούσατε να είχατε. Είσαι θαρραλέα. Και πάψε τώρα να καταρρίπτεις αυτό σου το κατόρθωμα, προχώρα. Πες "σήμερα είχα μία υπέροχη μέρα".
-Σήμερα έχω ένα υπέροχο κενό.
-Ναι, καιρός ήταν...
-...να κουβεντιάσουμε λίγο. Τα λέμε!