-Γιαγιά, γιατί βρέχει;

-Εμ, τι να κάνουμε παιδάκι μου; Να μη βρέξει; Άμα δεν βρέξει, τι θα γίνουν τα σπαρτά και τα δέντρα;

-Όχι...εννοώ πώς γίνεται και βρέχει;

-Θα σου πω εγώ!

Ο μπάρμπας, καθόταν στο διπλανό τραπεζάκι βουτώντας ψωμί σε μια κούπα κρασί. Τραχύ πρόσωπο, ταλαιπωρημένο από την συνεχή έκθεση στη μανία του καιρού. Με μάλλινο πανωφόρι, όπως αυτά που συνηθίζουν να ρίχνουν στις πλάτες τους οι βοσκοί και από μέσα να ξεδιακρίνει μάλλινη άσπρη φανέλα. Κι ένα μουστάκι ατιθάσευτο, να ανακινείται μαζί με τα λόγια.

-Όταν βρέχει, ο Θεός κάνει το ψιλό του.

-Το ποιο;

-Τι είναι αυτά που λες στο παιδί, χριστιανέ μου! -πετάχτηκε η γιαγιά.

-Δηλαδή, γιαγιά, όταν χιονίζει, ο Θεός τι κάνει;

Αμήχανη σιωπή...

-Το χοντρό του! Α, μπράβο, με έπιασες τώρα... -πετάχτηκε ο μπάρμπας περιχαρής- είδες που το κατάλαβες;

-Μη χειρότερα!...-πρόλαβε να ψελλίσει η γιαγιά πριν με αρπάξει άρον άρον από το μπράτσο- Έλα πάμε...

Περπατούσαμε, και στο μυαλό μου τριγύριζε η απορία πολλαπλασιασμένη...Δεν την γλίτωνε η γιαγιά, με τίποτα.

-Γιαγιά, αλήθεια είναι αυτά που είπε ο μπάρμπας;

-Άκου! Θα στο πω μια και καλή...Όταν οι άνθρωποι λένε τέτοια πράγματα όπως αυτά που έλεγε κι ο μπάρμπας, ο Θεός στεναχωριέται και κλαίει. Κι όταν κλαίει, βρέχει. Κατάλαβες;

-Ααα...μάλιστα. Κατάλαβα τώρα!