-Το κατάλαβες τώρα;
-Ναι…
-20 Οκτωβρίου, έχεις τη γιορτή σου.
-Ναι.
-Και 25 Οκτωβρίου τα γενέθλιά σου.
-Ναι.
-Άλλο γιορτή κι άλλο γενέθλια.

Αυτό το πράγμα πάντα με μπέρδευε, μέχρι εκείνη τη μοιραία μέρα. Είχαμε ξυπνήσει άρον άρον, σαν τρελοί ντυθήκαμε, σαν τους Βέγγους φάγαμε –εκείνο το αυγό, πάντως, ποτέ μου δεν το άντεχα πρωί πρωί, μέχρι που έγινα ρεζίλι όταν έκανα εμετό στο σχολείο, οπότε, αυγό, τέλος- αρπάξαμε σάκες, παλτά και θρονιαστήκαμε μέσα στο Allegro Austin, την αυτοκινητοκαρικατούρα της πόλης.

Χαρακτηριστικό αυτοκινητάκι, κατακόκκινο, το οποίο κόντευε τα 20 χρόνια ζωής και μόνο allegro δεν ήταν. Allegro, επίσης, δεν ήταν και η οδήγηση της μαμάς. Για να βάλει τρίτη, η μάνα, πρέπει να πιάσει Εθνική, δεξιά λωρίδα και το πολύ 60 χλμ. την ώρα. Βέβαια, τότε, Α’ Δημοτικού εγώ, Γ’ ο αδερφός μου, πολύ που καταλαβαίναμε ότι τα χέρια με τα απλωμένα δάχτυλα που έβγαιναν από τα παράθυρα των άλλων αυτοκινήτων από πίσω μας, ήταν μούντζες που στέλνανε φάσκελα σωρηδόν. Άλλες εποχές τότε, πιο αθώα τα παιδιά.

-Μαμά, ο κύριος μας χαιρετάει!
-Πού είναι; Ποιος;
-Περνάει τώρα δίπλα μας!
-(Έκπληκτη) Α!...Τι να κάνω κύριέ μου;
Οδηγός Α: -Νύχτα πήρες το δίπλωμααααααααα;!!
-Γουβ! Γουφ! (Αυτός είναι ο Έκτορας. Να κάνουμε και τις συστάσεις: Γερμανικός ποιμενικός, μαύρος, με μπεζ κοιλιά και φρύδια, που όταν απορούσε ανασηκώνονταν, όταν νύσταζε ακινητοποιούνταν, όταν πείναγε τρεμόπαιζαν, κι όταν γαύγιζε χόρευαν).
-Πο πο πο πο πο πο….Πώς κάνουν έτσι…Τρέχουν, παιδί μου, τρέχουν! Σαν τρελοί τρέχουν!Οδηγός Β:- Αιντέεεεεεε…
-Γουφ! Γουουοούφ! Γουφ!
-Οδηγός Γ: -Κάνε στην άκρηηηηηη!
-Στην άκρη είμαι! Πο πο ποοο…Αγενέστατοι…
-Γγγγ….ουβ! Γουφ!!

Το σύνηθες φαινόμενο, θύμιζε νεκρική πομπή. Η αυτοκινητοκαρικατούρα μπροστά μπροστά και ξοπίσω ολόκληρη η πόλη ακινητοποιημένη, αναγκασμένη να βλέπει τον ταλαίπωρο πισινό του Allegro, τον χαριτωμένο πισινό του Έκτορα και ενίοτε, την χαμογελαστή φάτσα μου που τους χαμογελούσε μ’ ένα στόμα που του έλειπαν πεντ’ έξι δόντια μπροστινά. Ραδιόφωνο δεν είχε η καρικατούρα, οπότε, τρεις ήταν οι εναλλακτικές:

1. Η μαμά λέει ιστορίες και παραμύθια.
2. Η μαμά τραγουδάει δημοτικά.
3. Η μαμά μας κάνει ερωτήσεις για να θυμηθούμε το σημερινό μάθημα του σχολείου.

Σήμερα, λοιπόν, έπρεπε να μάθουμε ότι άλλο πράγμα η γιορτή κι άλλο τα γενέθλια. Εγώ ειδικά όφειλα να το μάθω, διότι όπως διαπίστωσα σύντομα, ο αδερφός μου το γνώριζε ήδη. Κι όπως εξελίχθηκε το πράγμα είναι βέβαιο ότι το έμαθε και ο αείμνηστος Έκτορας. Το πρόβλημά μου ήταν ότι γενικώς μπέρδευα κάποια πράγματα σε εκείνη την ηλικία. Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω ποια η διαφορά ανάμεσα στα κρεμμύδια και τα σκόρδα ή στο «επίτηδες» και το «κατά λάθος».(Τώρα, σε τι μπελάδες με έβαλε η ανικανότητά μου να διαχωρίσω το «κατά λάθος» με το «επίτηδες», είναι μεγάλη ιστορία, διότι δεν είναι λίγο να κάνεις ζημιά και εσύ με το πιο αθώο βλέμμα και την πιο απολογητική διάθεση να λες… «Επίτηδες το έκανα», ενώ εννοείς ότι το έκανες κατά λάθος…).

Έτσι και η γιορτή με τα γενέθλια. Όσον αφορά, όμως αυτά, είχα ισχυρό ελαφρυντικό: Τα δικά μου γενέθλια ήταν μόνο πέντε μέρες μετά τη γιορτή μου, την γιορτή μου δεν την θυμόταν κανείς γενικώς και για να μην τα πολυλογώ, μια σούμα τα ‘καναν και τα δυο, η οικογένεια και όλο το συγγενολόι, οπότε ένα δώρο έπαιρνα απ’ τον καθένα, μια φορά μου εύχονταν –χωρίς ποτέ να μου διευκρινίσουν γιατί μου εύχονταν- κάπου στο μεσοδιάστημα του πράγματος.

Δεν είχε έρθει και κανένας να μου πει «Χρόνια πολλά για τη γιορτή σου, πάρε κι αυτήν την κούκλα» ή «Χρόνια πολλά για τα γενέθλιά σου, πάρε και μι’ άλλη κούκλα», τι να κάνω κι εγώ, γιορτή τα έλεγα και τα δύο. Όπως και να το κάνουμε, λόγος για να γιορτάσω ήταν όλο αυτό.

-Γουφ! Γγγγγ…αβ!!
-Έκτορα! Κάθισε κάτω! Δεν έχω ορατότητα πίσω! (Καλύτερα, μάνα, μας χαιρετάνε πολλοί, κι απ’ ότι κατάλαβα, δεν είναι και τόσο καλό να σε χαιρετάνε στο δρόμο…).
-Γαβ!!! (Προφανώς μπέρδεψε την «ορατότητα» με το «γλείψε το σβέρκο μου ΤΩΡΑ!», οπότε παραβλέποντας το «Κάθισε κάτω», που μάλλον αντιλήφθηκε τέλεια και κρίνοντας ότι το να γλύψει το σβέρκο της μάνας ήταν πιο επιτακτικό, επιδόθηκε στην διεκπεραίωση της εν λόγω εντολής.).
Οδηγός Δ:- Περνάς καλά κυρία; (Να κι άλλη χαιρετούρα, από τον τυχερό που μπόρεσε να προσπεράσει).
-‘Έκτορα! Σταμάτα!
-Γουβ! Ουου…Μπχρλμμμ…(Πρέπει να είναι νόστιμη η μάνα). Χλάπ!!
-Παιδιά μου μην τους κοιτάτε καθόλου, μην τους μιλάτε καθόλου, είναι αγενέστατοι. Λοιπόν; Τι είπαμε; Πότε είναι η γιορτή;
-…(κενό).
-Είναι…
-…(απόλυτο κενό).
-Στις…
-(Θα πω ένα στην τύχη, δε βαριέσαι) 25 Οκτωβρίου.
-Όχι. Τα γενέθλια είναι τότε.
-Στις 20 Οκτωβρίου τότε. (Καλά, είμαι πανέξυπνη!).
-Μάλιστα. Και τα γενέθλια;
-(Ε, μα εννοείται…) Στις 20 Οκτωβρίου.
-Όχι!
-…(Ωχ..).
-Τι είπαμε μόλις τώρα;
-Τι είπαμε; (Η επανάληψη πολλές φορές σε γλιτώνει, όταν δεν ξέρεις τι να απαντήσεις, πιστέψτε με.).
-Δεν είπαμε, ότι η γιορτή είναι στις 20 Οκτωβρίου;
-Ναι. (Για να το λες εσύ…)
-Άρα; Πότε είναι τα γενέθλια;
-…(Κοίτα, αν μου το πεις εσύ, άλλη μια φορά μόνο, να δεις που θα το θυμάμαι για πάντα, από εδώ και πέρα, ε;).
-25…(Περιμένει, μπας και συμπληρώσω έστω το μήνα, αλλά μέχρι κι εγώ καταλαβαίνω ότι είναι μάταιο, όλο το ζουμί είναι στα νούμερα, βεβαίως βεβαίως…)…Οκτωβρίου. Ναι;
-Ναι. (Ευτυχώς, τη γλιτώσαμε).
-Ωραία. (Καλά, αυτό είναι σχετικό). Πες μου, λοιπόν, μόνη σου τώρα. (Να σου πω μόνη μου το «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του / και τη σκούφια τη χρυσή του», που είναι και επίκαιρο;). Πότε είναι τα γενέθλια;
-(Παιχνιδάκι η απάντηση). 25 Οκτωβρίου.
-Και η γιορτή;
-(Αστειάκι, αστειάκι…) 20 Οκτωβρίου.
-Γουφ! (Μάλλον με επιβράβευσε, τώρα…)
-Έκτορα! Ησυχία εσύ!
-Γκρρρρ…γουφ!

Στο μεταξύ, έχουμε βγει από τον κεντρικό δρόμο και έχουμε μπει πια στο στενό δρομάκι που μας άφηνε πάντα η μάνα για να κατέβουμε από την καρικατούρα, να πάμε πια με τα ποδαράκια μας στο σχολείο. Απέναντι ήταν, δεν ήταν και μακριά…Κάνουμε να βγούμε…

-Για πες μου, τώρα, τι είναι στις 20 Οκτωβρίου Άρτεμη;
-(Ωχ, πρέπει να το πούμε ανάποδα τώρα;)…
-Παιδί μου τι έχεις στις 20 Οκτωβρίου; (Εδώ η μάνα έχει χάσει την υπομονή της, και η φωνή έχει πάρει την ανηφόρα σε όλες της τις εκφάνσεις: τονικότητα και ένταση. Που σημαίνει: Τονικότητα + Ένταση= Η Άρτεμη παθαίνει blackout).
-Τι έχω στις 20 Οκτωβρίου; (ψέλλισα).
-Να πω εγώ; (ο αδερφός, με σαρδόνιο χαμόγελο).
-Όχι, η Άρτεμη θα μου πει. (Ναι, για ρώτα τον με ποια σουσουράδα έκανε ο Δίας την Άρτεμη και τον Απόλλωνα, να δούμε ξέρει;)
-Ε…ε, στις 20 Οκτωβρίου…(η σωτήρια επανάληψη που λέγαμε…)
-Ναι; (η όχι και τόσο σωτήρια επανάληψη που λέγαμε).
-Στις 20 Οκτωβρίου…(θα πάρω μπρος, μη φοβάσαι, μάνα).
-Ναι!! (Δυο λεπτάκια, μάνα, δυο λεπτάκια…).
-Στις…(άλλη μια, ίσως να πετύχει…).
-Πες μου παιδί μου τι έχεις στις 20 Οκτωβρίου!!
-(Καλά, ντε…)…τη γιορτή μου;; (ίσα που ακούστηκα…).
-Μάλιστα. (Καλά, αυτό συνέβαινε πάντα. Όταν μπλόκαρα, δε μπα να ήξερα την απάντηση, δεν την ξεστόμιζα με τίποτα).
-Και στις 25; Τι έχεις;
-…(Αμάν! Πώς τη λένε τη λέξη, όταν γεννιέται κάποιος; Π α ν ι κ ό ς!).
-Ναι; (Άρτεμη, ανασυντάξου…).
-Ε, να…στις 25 Οκτωβρίου δε γεννήθηκα; (Απλά τα πράγματα, μη θέλεις θαύματα).
-Ναι. (Χαίρομαι πολύ που συμφωνούμε). Πώς το λένε αυτό; (Μια χαρά συμφωνούσαμε, μάνα, μην το κουράζεις το θέμα.). Τι λέμε ότι έχεις; (Αυτό θέλω να μάθω κι εγώ!).
-Ουφ…(Απελπισία)…Δε θυμάμαι…(Μερικές φορές, δουλεύει καλά και το να εγκαταλείπεις τα όπλα).
-Α, θα τρελαθώ! (Εγώ να δεις…). Παιδί μου, τώρα, πριν λίγο δεν το είπαμε;
-Να πω; Να πω; (Σκάσε αδερφέ, γιατί όσα δώρα σου φέρουν τη μέρα που γεννιέσαι- πώς-τη-λένε θα τα τσουρομαδήσω κι ας μην έχουν μαλλί).
-Πες μου, Άρτεμη, τι έχεις στις 25 Οκτωβρίου…
-Γουφ, γουφ, γουφ, γουφ!!! (Ρε μπας και το ξέρει κι ο σκύλος;)
-Έκτορα! Ήσυχα! Λέγε, Άρτεμη.
-Τι έχω; (Παραδίνομαι.) Μπου χου χουχουουου!...Ουου…μπχ…ουουυ..(Ναι, κλαίω).
-Τελείωσε, α, θα τρελαθώ!...Τι έχεις, Άρτεμη, στις 25 Οκτωβρίου;…
-Μπου χου χου….ουουου….ιααααα…..
-Γουφ!
-Έλα, αφού ξέρω εγώ! (Μαντέψτε, ποιος ελάλησε…)
-Παιδί μου, συγκεντρώσου! Άντε γιατί πρέπει να φύγετε τώρα, να πάτε σχολείο Λέγε σε παρακαλώ…
-Μμμμ….ιιιιιιουυυυυυ…μπχμμμουυουου…(κλάμμα, εννοείται…).
-…(Η μάνα κοιτάει το ταβάνι της καρικατούρας -που ούτε κι αυτό που θυμάμαι πώς το λένε τώρα, αλλά μην μιλάτε καθόλου- ο αδερφός μετά βίας κρατάει τα γέλια και ο σκύλος με κοιτάει με τη μουσούδα του σε απόσταση αναπνοής από τη δική μου. Μα τι έφαγε κι αυτός πρωί πρωί;) Άρτεμη!
-(Ωχ, πρέπει να δώσω απάντηση…)…(Σκέψου, σκέψου, σκέψου!!).
-Άρτεμη, τι-
-Τα γεννητούρια μουουουουοου, μπου χου χουουουου! Ουου….ιιιιι….(Μύξες τρέχουν).

Εδώ η τετράδα –ναι ο σκύλος είναι ο τέταρτος- ξέσπασε σε γέλια τελικώς. Διότι, το αποτέλεσμα πάντα μετράει. Έδωσα την απάντηση. Με άλλο τρόπο μεν, αλλά την έδωσα.

-Έλα εδώ να σε φιλήσω βρε. Τα γενέθλιά σου έχεις μαναράκι μου. Άντε, πάρε και τα γλυκά να κεράσεις τα παιδιά. Εντάξει;
-Γουφ!

Ναι, μάλλον εντάξει. Σήμερα είναι 25 Οκτωβρίου και κάνω ό,τι θέλω. Δηλαδή, είναι τα γεννητούρια μου!