Μου 'στειλε γράμμα τις προάλλες. Πάει, λέει, να ξεκοκκαλίσει τσίρους στην επάνω γειτονιά. Μα, δεν μπορώ...Τη θέλω εδώ...Μπορεί να μην έχω να τη φιλέψω τσίρους, αλλά έχω διαφόρων ειδών μεζεδάκια. Της έχω παλαιωμένο κρασί περισπωμένης, της έχω χαβιάρι από τελείες και πιπεριές καυτερές από κόμματα. Για επιδόρπιο της έχω ένα καλάθι γευστικά αρωματικά, μ' ένα θαυμαστικό σε σχήμα κροντηριού, γεμάτο με δροσερό λιμοντσέλο...Τι, δεν τα θέλει; Μα γιατί να μην τα θέλει; Τι παραπάνω μπορεί να έχει ένας τσίρος;

Δέχομαι, ειλικρινά, ότι θα βρει στη νοστιμιά του την αύρα του δρόμου. Και καθώς θα τον μασουλά, θα αναδύονται οι οσμές της περιπέτειας. Ίσως και να ματώσει από τις γρατζουνιές το κεφαλάκι της, καθώς είναι πολύ πιθανό να τον διεκδικήσει μετά από αδυσώπητους γατοκαβγάδες. Ίσως και να τον ψαρέψει μόνη της, ή ακόμη καλύτερα, ίσως να τον κλέψει από ουζερί συνοικιακό, καθώς αυτός θα λιάζεται για να ψηθεί στους χυμούς του. Το δέχομαι, αυτός ο τσίρος, ίσως να αποτελεί ένα δικό της τρόπαιο, αλλά τα δικά μου τα καλούδια να τα απαρνηθεί έτσι;

Άδικο, άδικο είναι...Όχι πως την κατηγορώ, αντίθετα μάλιστα. Αλλά να, σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω για να την πείσω ότι διαθέτω κι εγώ λίγη από την περιπέτεια που ψάχνει. Πείτε της κι εσείς, άμα τη δείτε. Πείτε της για μένα. Πώς την ψάχνω. Πώς πασχίζω να καταλάβω τι πρέπει να κάνω για να μην αλητεύει. Πως καταλαβαίνω τα επιπόλαια ζευγαρώματά της καταμεσής του χειμώνα. Πως και μια αγκαλιά παιδιά να μου φέρει, θα τα θέλω κι εκείνα. Πείτε το...

Περιμένοντάς τη Μις του Νου, ομολόγησα όλα τα παραπάνω και συνομώτησα σε όλα τα παραμέσα. Αυτά που δεν είπα. Αυτά που δεν ξέρω κι αν υπάρχουν ακόμη. Έφυγε η πιτσιρίκα γαλή και όλα τα καλούδια μου δεν είναι και τόσο νόστιμα χωρίς την δική της παρέα. Το παραδέχομαι. Το παραδέχομαι. Γι' αυτό, πείτε της ότι δεν ξέρω τι να κάνω με όλες εκείνες τις ακριβές τελείες, τα γευστικά ερωτηματικά, τα καυτερά κόμματα, τις μεστωμένες περισπωμένες και τα δροσερά θαυμαστικά. Μονάχα κάτι εισαγωγικά κρατώ στα χέρια μου και τα γυροφέρνω ωσάν κομπολόι. Τα χτυπώ, τα κουδουνίζω, σχεδόν μουσική βγαίνει μα αμφιβάλλω εάν είναι δική μου. Είναι μάλλον γέννημα θρέμμα μίας γιγάντιας σύμπτωσης, που τυχαίνει πάντα να μου θυμίζει κάτι.

Λόγια σοφών μαζί με τα εισαγωγικά, ήχοι τολμηρών μαζί με τα εισαγωγικά, γράμματα αγαπημένων μαζί με τα εισαγωγικά, θεωρήματα, γραφήματα, ακατανόητα σκιαγραφήματα μαζί με τα εισαγωγικά. Να, όλα τούτα κι αν φαίνονται πολλά, δεν είναι δικά μου. Ανήκουν εκεί, ανάμεσα σε δυο εισαγωγικά, είναι πολλά μα δεν είναι δικά μου.

Πού πήγε η Μις του Νου; Πείτε της, άμα τη δείτε τα καλούδια είναι απλωμένα στο τραπέζι. Και δεν θα την βάλω να καθίσει να φάει σαν άνθρωπος, ούτε θα της πως ξανά για savoir vivre. Ας περπατήσει επάνω του, ας τριγυρίσει στο τραπέζι με τα τέσσερά της πόδια, ας ξαπλώσει, ας κοιμηθεί, ας πιει, ας φάει, μα ναρθεί μόνο. Ναρθεί....

Κι αν έρθει με μια αγκαλιά παιδιά κι έναν πατέρα παρέα, θα φύγω για λίγο. Έχω στην άκρη και δυο κόκκινα κεριά. Θα τα ανάψω, θα φτιάξω ατμόσφαιρα και θα αποχωρήσω διακριτικότατα. Θα υποκλιθώ διακριτικότατα στης ζωής την μέθεξη.


Φιλιά με τσικουδιές!