Ναι. Λούφαξαν τα μάτια απ' το φως, πήραν μια κατηφόρα σχεδόν ηδονική, θυμούνται την τσουλήθρα της παιδικής χαράς, θυμούνται πώς καίγαν τα κάγκελα κάτι μεσημέρια, θυμούνται, αυτά τα μάτια, που κοιτάνε τώρα χαμηλά, θυμούνται. Φορές φορές, δεν αντέχεται τόσο φως...
Αναδιπλώνεται το βλέμμα, είναι που γίνεται πιο τολμηρό όταν κοιτάει μέσα, είναι που γίνεται πιο αλαζονικό όταν διαλέγει πού θα κοιτάξει, αναδιπλώνεται το βλέμμα. Σα σκύλος αδέσποτος που μοιάζει τους πάντες να φοβάται, μα του αρκεί ένα κούρνιασμα σε μέρος απάγκιο για τη νύχτα. Αναδιπλώνεται και τρομάζει, σα να πνίγεται εκείνο το βλέμμα, σα να μπούχτισε από Ανατολές, σα να φλερτάρει με το σκοτάδι, σα να ερωτροπεί με τις παρυφές της Δύσης.
Έτσι πνιγμένο χάσκει το βλέμμα μου, δεν ξέρει τι να πει, δεν ξέρει πώς να το πει, δεν ξέρει γιατί να πει ό,τι θα πει, δεν ξέρει πότε να πάρει ανάσα, αρνείται τη στίξη, ξεχνάει τα κόμματα, αφαιρεί τις τελείες κι ας του παν κάποιοι πως άλλο είναι το σωστό. Δε φτάνει ούτε η μεγαλύτερη αναπνοή για να ξεθυμάνει το βλέμμα. Φανταστείτε το.
Διάπλατο λες και τρόμαξε, υγρό λες και δάκρυσε, χαμηλωμένο λες και ντράπηκε, πλάγιο λες κι ετοιμάζεται να επιτεθεί.
Φανταστείτε το και ζωγραφίστε το, φωτογραφίστε το κι ας μην υπάρχει λόγος. Κι ας μην ανήκει το βλέμμα σε μία σταρ του σινεμά -ποιος τις ακούει τώρα αυτές- μιλήστε του, μπας και την πάρει την ανάσα που του πρέπει, μπας και ξεχάσει το λήθαργο του πνιγμού, μπας κι αφήσει για λίγο το μέσα, μπας κι εντυπωσιαστεί από κάτι που μυρίζει πραγματικότητα.
Δεν ξέρει τι άλλο να πει εκείνο το βλέμμα, ούτε για νέα, ούτε για το πώς άραγε τα περνά, ούτε γιατί ξέχασε το δρόμο για τα χείλια, μόνο βλέπει, μόνο βλέπει. Βλέπει, ύπουλα σχεδόν, ανεπαίσθητα σχεδόν, μα πάντα βλέπει.
καλη ΑΝΟΙΞΗ ........στα αστερια που συναντας στους δρομους που περπατας .......στο πρωινο τσιγαρο που τον καπνο του φυσας... μυνημα αρχεγωνο ...το παιχνιδι με την φωτια.......
κοιτα να δεις που με πιανει ιστρος με το που σε επισκεπτομαι!!!!! χεχεχε !!!!