φωτογραφία :Halix

Όταν θα πάει, πότε θα πάει, θα τη ρωτήσει για εκείνα τα τυροπιτάκια που τα έβαζε στρώσεις στρώσεις στο ταψί κι αναμεσα έριχνε τριμμένη μυτζήθρα, και μετά, το χαμόγελο είχε ένα μέτρο κι αυτό, είχε ένα μέγεθος που θα το ήθελε πιο μεγάλο, πιο μεγάλο,πιο.. Το μεσημέρι με τον αδερφό μου πήγαμε να ψαρέψουμε φούσκες, κατι κόκκινα θαλασσινά, που τα ξεκολλάγαμε απ'το βράχο και τ' ανοίγαμε με το μαχαίρι. Λοιπον, και το χαμόγελο του πατέρα μου θα το ήθελα πιο ανοιχτό και πιο μεγάλο, ας πούμε οτι η πρώτη κούρσα της ζωής μου είχε μισόκλειστα χαμόγελα, έτσι τα αισθανόμουν, δεν μου άνοιγαν την πόρτα, παρά μόνο ελάχιστες φορές, να δω έξω, να δω εκεί, αλλά, τότε, δεν ήταν πια χαμόγελα, ήταν κάτι που μ' έκανε να τρέμω. Μόνο το Σάββατο βράδυ, την ώρα που πνίγηκα μ' ένα κομμάτι κόκκαλο απ' το κρέας της σούπας κι η γιαγιά έχωσε το δάχτυλο μέσα και μου το 'βγαλε ένοιωσα μια ανοιχτή ζωή, πως ηταν εδώ η ζωή, και ήμουν κι εγώ εδώ, κι ήταν καλά. Δεν ήμουν ανάσκελα στο κρεββάτι να ψάχνω τα σχέδια του ταβανιού, και λίγη αχνή μουσική που, κι αυτή ήταν μισόκλειστη, δεν είχε πολλά να μου πει, ένας σαχλαμάρας εκφωνητής προσπαθεί να πει αστεία, δεν έχει ούτε ένα αστείο αυτό το απόγευμα, είμαι μόνη στο κρεββάτι. Η γιαγιά έχει αμπελοφάσουλα, μακρουλά σα φίδια, πράσινα, πιο πράσινα απ' το βράσιμο, μυρίζει η κατσαρόλα την ώρα που βράζει, το απόγευμα είναι πράσινο και άγουρο. Βάζει στα πιάτα ρίχνει λίγο λάδι, δεν θυμάμαι αν ψιλόκοβε σκόρδο, μετά τρίβει πάλι μυτζήθρα αλμυρή, γίνονται σαν μακαρονάδα τ' αμπελοφάσουλα κι εγώ μυρίζω αυτό το απόγευμα και δεν ξέρω, βεβαίως, πού οδηγεί.
Είμαστε, λοιπόν, στη σελίδα που ακόμη δεν άνοιξε καμιά πόρτα κι ό,τι έχω δει έξω δεν μου κάνει, δεν τρελαίνομαι με το έξω, μην πω το φοβάμαι. Μέσα είναι τα κεράκια, το λιβάνι, το καντήλι στο κοιμητήριο, κρατάω κι ένα τσιγάρο απ'την κασετίνα του παππού, την ώρα που εσύ πρέπει να ήσουν σε κείνο το πάρτυ στην ταράτσα της φοιτητικής εστίας κι άκουγες, χόρευες (;) "strange days". Εγώ, την ίδια ώρα κάπνιζα το πρώτο μου κλεφτό τσιγάρο, ανάβοντας από το καντήλι της προγιαγιάς μου, γύρισα σπίτι και δεν πλησίαζα κανέναν. Μετα, πήγαμε εκείνη την ωραία βόλτα στ' όνειρό μου, σε μέρη της Ανατολής που φύεται η ψηλη δεντρολιβανιά, ήταν γεμάτο τέτοια μοσχομυριστά δέντρα, εσύ έκανες βόλτα στην αγορά ν' αγοράσεις φιλιά και κεντημένες παντόφλες να μου φέρεις κι εγώ, σε κάτι υπαίθριες μπανιέρες δροσιζόμουνα, και μύριζα γαρδένια εφηβική και πάντα καλόβολη τ' απογεύματα να σου ανοίξει ένα παράθυρο σ' ένα κόσμο που, όταν είσαι μικρό και άγουρο και αφελές, τον πιστεύεις, να πάρει η ευχή..Τέλειωσε τ' όνειρο, ξύπνησα κι ήμουν ακόμη διακοπές στη γιαγιά μου που, τις τελευταίες μέρες πριν φύγουμε, πάντα έφερνε πιο πολλές γκαζόζες και πιο πολλά μεζεδάκια έφτιαχνε και πιο πολλή κατανόηση είχε. Όλες τις μέρες είχε κατανόηση, είχε, όμως, και σιωπή. Τι πόρτα ήταν αυτή η σιωπή; Ανοιχτή ή κλειστή; Ακόμα δεν το ξέρω, κι άμα ήταν ανοιχτή, πού έβγαζε, σε ποιο δωμάτιο της ψυχ'ης της, πού ήθελε να με βάλει και δεν μπ'ηκα; Κι άμα ήταν κλειστή, τι είχε εκεί στην σκοτεινιά κρατημένο; Το βράδυ, λοιπόν, εκείνο, λίγες μέρες πριν φύγουμε, έπαιζε στο ραδιόφωνο κάτι επικά του Θεοδωράκη που μ΄ανατρίχιαζε, χωρίς να ξέρω γιατί, κι εκείνη τηγάνιζε ψωμί με μικρά κομματάκια τυρί, μου αρέσει πολύ κι ας είναι μεζές για τα μεσημέρια. Για τα μεσημέρια που έχω χορέψει μαζί σου κάτι κέρινους χορούς, πού στέκονται αυτοί οι μεσημεριάτικοι χοροί που χορεύω φέτος τα μεσημερια, πού στέκομαι εγώ, άντε να βρεις τώρα, που είναι μεσημέρι Ιουνίου και κάνει ζέστη, τα κεριά λιώνουν στο συρτάρι, όσα απέμειναν, το νερό κρύο στο ψυγείο σου, που δεν δουλεύει καλά και όλο απόψυξη θέλει κι εμείς φάγαμε απόγευμα στο Πεδίο του Άρεως τηγανητό ψωμί και τυρί και πίναμε, εν έτει 2006, ούζα και κοιταζόμασταν κι είχε φυτρώσει μια χλωμή κέρινη γαρδένια στο πεζοδρόμιο, καθώς καπνίζαμε και όλο ζητάγαμε τον αναπτήρα του σερβιτόρου για ν' ανάψουμε, βοήθειά μας.